ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ»
Οι ψηφιακές ταινίες που δημιούργησαν νέοι άνθρωποι από ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, στο πλαίσιο του προγράμματος «Φαντάσου το μέλλον σου», παρουσιάστηκαν το Σάββατο 21 Μαρτίου στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης», στην Αποθήκη 1 του Λιμανιού.
Το πρόγραμμα Φαντάσου το Μέλλον σου, αποτέλεσμα της συνεργασίας του 11ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα με το Βρετανικό Συμβούλιο, αποτελεί μέρος του διεθνούς προγράμματος του Συμβουλίου με τίτλο Living Together, το οποίο δίνει την ευκαιρία σε νέους που βιώνουν καθημερινά τον κοινωνικό αποκλεισμό να μιλήσουν, μέσα από μικρές ψηφιακές ιστορίες, για τον εαυτό τους, τα όνειρά τους, τους στόχους τους, το μέλλον τους.
Το Living Together, πραγματοποιείται στη Βρετανία, αλλά και σε άλλες 8 χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης: Την Ελλάδα, την Αρμενία, τη Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν, την Τουρκία, το Ισραήλ, την ΠΓΔΜ και τη Σλοβενία. Στην Ελλάδα, το «Φαντάσου το μέλλον σου» υλοποιήθηκε σε συνεργασία με τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Άρσις» και με το Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Την προβολή των 19 ψηφιακών ιστοριών προλόγισε ο κοινωνιολόγος και αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, Γρηγόρης Πασχαλίδης, ο οποίος τόνισε: «Σ’ αυτό το καινοτόμο πρόγραμμα περιλαμβάνονται ψηφιακές ιστορίες δίλεπτης διάρκειας, τις οποίες δημιούργησαν νέοι άνθρωποι, χρησιμοποιώντας εικόνες και ζωγραφιές ως μέσα για να μιλήσουν για τη ζωή τους. Στη διαδικασία συμμετείχαν τρεις ξεχωριστές ομάδες: Νεαροί κρατούμενοι των Δικαστικών Φυλακών των Διαβατών, μετανάστες που στεγάζονται σ’ έναν οίκο φιλοξενίας στη Θεσσαλονίκη, καθώς και αλλοδαποί φοιτητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Όλοι τους, μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς».
Κλείνοντας την παρουσίαση ο κ. Πασχαλίδης, αναφέρθηκε στους στόχους του προγράμματος: «Το πρόγραμμα του Βρετανικού Συμβουλίου έχει ως επίκεντρο μειονοτικές και μεταναστευτικές ομάδες νέων ανθρώπων. Απώτερος στόχος είναι να αποκτήσουν αυτές οι ομάδες τη δική τους φωνή, δηλαδή να τους δοθεί η δυνατότητα να σχηματοποιήσουν και να παρουσιάσουν τις ιστορίες τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, αναπτύσσουμε έναν έμμεσο αλλά εξαιρετικά συγκινητικό διάλογο με αυτούς τους ανθρώπους, που ίσως δεν τους βλέπουμε, δεν τους ακούμε και δεν ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή μαζί τους, αλλά ζουν και εκείνοι ανάμεσά μας».
