Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης: Αφιέρωμα στο Ιαπωνικό Νέο Κύμα

H Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ιαπωνίας και το Japan Foundation, φιλοξενεί ένα συναρπαστικό αφιέρωμα στο Ιαπωνικό Νέο Κύμα, δίνοντας τη μοναδική ευκαιρία στο κοινό να απολαύσει στη μαγεία της μεγάλης οθόνης πέντε σπάνια διαμάντια του ιαπωνικού σινεμά σε ψηφιακά αποκατεστημένες κόπιες 4K. 

Το αφιέρωμα εντάσσεται στη δράση «Περιοδεύον Φεστιβάλ Ιαπωνικών Ταινιών» του Japan Foundation, ενώ και οι πέντε ταινίες θα προβληθούν για πρώτη φορά στις ελληνικές αίθουσες. Ανατρεπτικές και τολμηρές, καινοτόμες και ριζοσπαστικές στο ύφος και στο περιεχόμενό τους, αλλά και οπτικά εκθαμβωτικές, οι πέντε ταινίες του αφιερώματος άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στο κύμα ανανέωσης που σάρωσε τον ιαπωνικό κινηματογράφο στη δεκαετία του 1960, θίγοντας παράλληλα μια σειρα από αιχμηρά κοινωνικά και πολιτισμικά θέματα της μεταπολεμικής Ιαπωνίας.

Το Pale Flowers (1964) του Μασαχίρο Σινόντα, μία από τις πιο στιλιζαρισμένες νουάρ δημιουργίες όλων των εποχών, που λατρεύτηκε από τους Μάρτιν Σκορσέζε και Φράνσις Φορντ Κόπολα, μας προσκαλεί σε μια άγρια καταβύθιση στις πιο σκοτεινές διαδρομές του υποκόσμου, των ναρκωτικών και του τζόγου, διαγράφοντας μια απελπισμένη αμοραλιστική διαδρομή χωρίς διέξοδο διαφυγής. Το Girls of Dark (1961) της Κινούγιο Τανάκα (μούσα του Κέντζι Μιζογκούτσι, που είχε ερμηνεύσει τον ρόλο της ιερόδουλης στο θρυλικό Women of the Night [1948]) σόκαρε την ιαπωνική κοινωνία της εποχής, συνδέοντας χωρίς περιστροφές την εξάπλωση της πορνείας με την ανέχεια της δεκαετίας του ’50, ενώ παράλληλα έφερε στο φως τους εξευτελισμούς και την προκατάληψη που γνώρισαν αμέτρητα νεαρά κορίτσια. Το The Naked Island (1960) του Κανέτο Σίντο, μια εντυπωσιακή επίδειξη κινηματογραφικού λυρισμού και ποιητικής ευαισθησίας, με μαγευτικά πλάνα και ελάχιστους διαλόγους, είναι μια ανθρωπιστική ελεγεία που αποτυπώνει τις κακουχίες και τις εξαθλιωμένες συνθήκες διαβίωσης των χωρικών-γεωργών στις απομονωμένες περιοχές της ιαπωνικής επικράτειας. 

Όσο για το Branded to Kill (1967) του Σεϊτζούν Σουζούκι, οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν την καταιγιστική πανδαισία που προσφέρει στον ανυποψίαστο θεατή. Ένα ντελιριακό κρεσέντο βίας, αίματος, απαγορευμένης σεξουαλικότητας και ποπ εικονογραφίας, το οποίο έχει αναγνωριστεί ως διαχρονική πηγή αναφοράς και έμπνευσης από σκηνοθέτες όπως οι Κουέντιν Ταραντίνο, Τζον Γου και Παρκ Τσαν-γουκ. Τέλος, το Profound Desires of the Gods (1968) του σπουδαίου Σοχέι Ιμαμούρα –που ανήκει στην κλειστή ελίτ των σκηνοθετών που έχουν κερδίσει δύο Χρυσούς Φοίνικες– ξεδιπλώνεται ως μια μεγαλειώδης και πολυεπίπεδη παραβολή για την αβυσσαλέα μάχη ανάμεσα στις (ασφυκτικές) παραδόσεις και τον (βίαιο) εκσυγχρονισμό που έχει αφήσει το στίγμα του στην ιαπωνική κοινωνία.