48ο ΦΚΘ: ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 23/11

 

 

 

 

Η λύτρωση των ηρώων, η αποξένωση, τα προβλήματα στην διαδικασία ολοκλήρωσης μιας ταινίας, συζητήθηκαν μεταξύ άλλων, στο Κουβεντιάζοντας την Παρασκευή 23 Νοεμβρίου. Προσκεκλημένοι ήταν η Αμερικανίδα σκηνοθέτις της ταινίας Orphans Ry Russo-Young, ο Καναδός σκηνοθέτης της ταινίας Continental A Film without Guns, Stephane Lafleur, ο Κινέζος σκηνοθέτης της ταινίας The Red Awn, Shangun Cai, ο σκηνοθέτης της ταινίας διόρθωση Θάνος Αναστόπουλος, ο Κύπριος δημιουργός της ταινίας Έξοδος Γιώργος Βούλγαρης και ο Βρετανός δημοσιογράφος της εφημερίδας The Guardian, συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου Ronald Bergen.

 

«Είναι ένα μεγάλο θέμα», επεσήμανε η συντονίστρια της συζήτησης Αγγελική Κόντις, η οποία άνοιξε το Κουβεντιάζοντας ρωτώντας τους παραβρισκόμενους για την σχέση των κεντρικών ηρώων με το κοινωνικό τους περιβάλλον. Ο κ. Αναστόπουλος σημείωσε ότι ο ήρωας του βρίσκεται στο περιθώριο επειδή μόλις έχει βγει από τη φυλακή. «Είναι ένα φυσιολογικό άτομο που εξαιτίας των συνθηκών περνάει στην παράνομη πλευρά». Στην αντίθετη κατάσταση βρίσκεται ο πρωταγωνιστης της ταινίας του κ. Βούλγαρη ο οποίος είναι αρχικά μέλος της μαφίας αλλά στη συνέχεια για χάρη του έρωτα γίνεται νομοταγής. «Στην πορεία της ταινίας βλέπουμε την αλλαγή του χαρακτήρα του», διευκρίνησε ο σκηνοθέτης. Για τις ηρωίδες της ταινίας της, δυο αδερφές που αναγκάζονται μετά το θάνατο των γονιών τους να βρουν νέους τρόπους επικοινωνίας, η κ. Russo-Young, τόνισε χαρακτηριστικά ότι «ο θεατής παρακολουθεί τη ζωή τους να χτίζεται σταδιακά μέσα από την ταινία». Η ταινία του κ. Cai είναι όπως είπε και ο ίδιος «μια ιστορία για τους χωρικούς της Κίνας». Πρόκειται για την αποξένωση ενός αγρότη από την οικογενειά του καθώς λόγω του εκσυγχρονισμού της Κίνας αναγκάστηκε όπως και πολλοί άλλοι να μετακομίσει στην πόλη. Τέλος, η ταινία του κ. Lafleur σκιαγραφεί τα πορτραίτα τεσσάρων ανθρώπων που αποξενώνονται από την κοινωνία εξαιτίας του φόρτου εργασίας τους.

 

Κι από τους χαρακτήρες, η συζήτηση πέρασε στο περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται και εξελίσσονται. Ο κ. Αναστόπουλος επεσήμανε ότι στην ταινία του, χρησιμοποιήθηκαν ως χώροι, μπαρ, γήπεδα, σχολεία, αλλά και εκκλησίες. «Παρακολουθώ συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, όπως μετανάστες και άστεγους», πρόσθεσε. Ο κ. Βούλγαρης δημιούργησε μια φανταστική ιστορία γυρισμένη στην πραγματικότητα της Κύπρου. «Ηθελα να δείξω την άλλη πλευρά του νησιού, αυτή που σχετίζεται με τα ναρκωτικά, τα χρήματα, τον υπόκοσμο», σχολίασε. Ο κ. Cai, είπε ότι στην δική του ταινία, το περιβάλλον, έπεται των ηρώων. Όπως υπογράμμισε η κ. Russo-Young, «σημαντικό στοιχείο στην ταινία μου ήταν ο καιρός». Όπως και στο φιλμ του κ. Lafleur, ο οποίος τόνισε ότι η εποχή κατά την οποία πραγματοποίησε γυρίσματα ήταν πολύ σημαντική καθώς υπήρχε μουντή και γκρίζα ατμόσφαιρα «που ταίριαζε με τη δραματικότητα του έργου». Μιλώντας για χώρους, ο κ. Bergen εξήγησε ότι το τοπίο και η αρχιτεκτονική, αποτελούν καθοριστικά στοιχεία του ήφους μιας ταινίας. «Το τοπίο δημιουργεί συναισθήματα στον θεατή. Ταυτόχρονα όμως αποκαλύπτει και το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία».

 

Αναφορικά με τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι σκηνοθέτες στα γυρίσματα τους, ο κ. Lafleur και η κ. Russo-Young εξήγησαν ότι υπήρχαν δυσκολίες στην εξασφάλιση των ειδικών αδειών για τους χώρους των γυρισμάτων τους. Από την πλευρά του, ο κ. Αναστόπουλος επεσήμανε: «Άδειες δεν χρειαστήκαμε, ωστόσο ρωτούσαμε πάντα τους εμπλεκόμενους εάν έχουν πρόβλημα να τους κινηματογραφήσουμε».

 

Η συζήτηση ολοκληρώθηκε με ένα θέμα που εμφανίζεται κοινό σε όλες τις ταινίες που συμμετείχαν στο Κουβεντιάζοντας: Την λύτρωση που αναζητούν οι ήρωες. Ο πρωταγωνιστής του κ. Βούλγαρη βρίσκει τη λύτρωση στον έρωτα και στην πραγματική αγάπη, ενώ για τον κ. Lafleur είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα ανοιχτό τέλος «που να βάζει τους θεατές σε σκέψη». Το ίδιο ισχύει και στην ταινία του Θάνου Αναστόπουλου. «Είναι ανοιχτό τέλος, χαρούμενο για όσους έχουν πίστη και στη ζωή και στη θρησκεία και καταθλιπτικό για όσους δεν πιστεύουν σε τίποτα», είπε ο σκηνοθέτης. Απαισιόδοξο χαρακτήρισε το φινάλε της δικής της ταινίας η κ. Russo-Young, η οποία είπε χαρακτηριστικά: «Οι χαρακτήρες της ταινίας μου, γυρνούν στην αποξένωση από όπου ξεκίνησαν».