Στρογγυλό τραπέζι - Φιλιππίνες
Η σύγχρονη ανεξάρτητη κινηματογραφική σκηνή των Φιλιππίνων ήταν ο πρωταγωνιστής της συζήτησης στρογγυλής τραπέζης που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 16 Νοέμβρη στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης. Σημαντικοί εκπρόσωποι μιας κινηματογραφίας που έχει εισέλθει δυναμικά σε μια νέα δημιουργική εποχή, σκηνοθέτες που τοποθέτησαν με τα έργα τους τον φιλιππινέζικο κινηματογράφο στον παγκόσμιο χάρτη, συμμετείχαν στην συζήτηση την οποία συντόνισε ο κριτικός κινηματογράφου και πανεπιστημιακός Ed Lejano.
Οι δημιουργοί Lav Diaz, Sherard Anthony, Raya Martin, Adolfo B.Alix Jr, Khavn De La Cruz, John Torres, Jim Libiran και η παραγωγός Arleen Guevas μίλησαν για τις συνθήκες παραγωγής στις Φιλιππίνες, για τους τρόπους χρηματοδότησης, για την ψηφιακή τεχνολογία και το διαδίκτυο, αλλά και για το πως η κοινωνική κατάσταση της χώρας επηρεάζει το έργο τους.
Η συζήτηση άνοιξε με την προβολή αποσπασμάτων από ταινίες των φιλοξενούμενων δημιουργών δίνοντας μία γεύση της «ανεξάρτητης» κινηματογραφικής σκηνής των Φιλιππίνων.
Η Arleen Guevas, η οποία έχει υπογράψει μέχρι σήμερα την παραγωγή τεσσάρων ταινιών σημείωσε ότι «είναι δύσκολη η χρηματοδότηση, όταν κάποιος δεν κάνει εμπορικές ταινίες. Για το ανεξάρτητο σινεμά θα πρέπει κάποιος να απευθυνθεί και να αναζητήσει χρηματοδότηση στο εξωτερικό. Η χρηματοδότηση προέρχεται, κυρίως, από χώρες της Ευρώπης, όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Γαλλία». Εξέφρασε, ακόμα, την επιθυμία της για συμπαραγωγές με άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, και την αισιοδοξία ότι μπορούν να γίνουν συνεργασίες καθώς «το διαδίκτυο έχει εκμηδενίσει τις αποστάσεις». Πρόσθεσε ότι το «κάντο από μόνος σου» είναι η φιλοσοφία με την οποία λειτουργούν οι ανεξάρτητοι δημιουργοί για την παραγωγή και την επικοινωνία με το κοινό.
Η πραγματικότητα και οι «πρωταγωνιστές της», αποτελούν την πηγή έμπνευσης του Jim Libiran ο οποίος προέρχεται από τον χώρο του ντοκιμαντέρ. «Ο mainstream κινηματογράφος στις Φιλιππίνες είναι περισσότερο χώρος προβολής προσώπων που πολιτεύονται και χρησιμοποιούν τον κινηματογράφο για να γίνουν δημοφιλείς παρά ένας χώρος τέχνης κι εσωτερικής έκφρασης», σημείωσε χαρακτηριστικά ο δημιουργός.
Ο Raya Martin υπογράμμισε την ανάγκη για «διεθνοποίηση της βιομηχανίας του κινηματογράφου». Αμέσως μετά, αναφέρθηκε στην επιθυμία του να ξαναζωντανέψει τις μνήμες από την ιστορία του κινηματογράφου των Φιλιππίνων, τη χρυσή εποχή της δεκαετίας του ’50, καθώς ακριβώς σ’ αυτήν εντοπίζει την ανάγκη του κοινού να επιστρέψει στις ρίζες του. Ωστόσο όπως εξήγησε, το αρχειακό υλικό είναι περιορισμένο, δυσκολεύοντας αρκετά το έργο του.
Ο Adolfo B.Alix Jr σημείωσε πως αν και δεν υπάρχουν κίνητρα για χρηματοδότηση οι δημιουργοί καταφέρνουν και κάνουν ταινίες παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, ανάμεσά τους και η κρατική λογοκρισία. Πάνω στο ίδιο θέμα ο Lav Diaz υπογράμμισε ότι «δεν υπάρχει χώρος ελεύθερης έκφρασης στις Φιλιππίνες», ωστόσο οι ίδιοι προσπαθούν να βρίσκουν εναλλακτικές λύσεις και να αυτοπροσδιορίζονται με δικά τους μέσα και πρακτικές. Μιλώντας για τον τρόπο με τον οποίο οι Φιλιππίνες πρωταγωνιστούν στις ταινίες του, σημείωσε ότι χρησιμοποιεί εικόνες των εξαθλιωμένων Φιλιππίνων, ως σύμβολα. Με αυτόν τον τρόπο, εκπροσωπεί το λαό της χώρας του στην επικοινωνία με τον κόσμο.
Ο Khavn De La Cruz υπογράμμισε ότι «οι μόνοι χώροι, όπου προβάλλονται ταινίες χωρίς λογοκρισία είναι το πανεπιστήμιο και το μορφωτικό ίδρυμα». Και συμπλήρωσε ότι η ψηφιακή δημιουργία τους δίνει την ελευθερία να εκφραστούν, έξω από το ασφυκτικό σύστημα παραγωγής και διανομής ταινιών στις Φιλιππίνες.
Ο John Torres, τόνισε ότι οι ταινίες του «αντικατοπτρίζουν τις Φιλιππίνες με το ιδιαίτερο περιβάλλον και την κουλτούρα τους». Συμπλήρωσε όμως ότι αντιλαμβάνεται καλύτερα τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της πατρίδας του, όταν ταξιδεύει στο εξωτερικό και μπορεί πλέον από απόσταση να εντοπίσει τα στοιχεία εκείνα που προσδιορίζουν τον τόπο του. Ο Sherard Anthony μίλησε για την θεματολογία των ταινιών του, αλλά και για τους ερασιτέχνες ηθοποιούς με τους οποίους δουλεύει και τον εμπνέουν να αφηγηθεί αληθινές ιστορίες που αγγίζουν τον λαό των Φιλιππίνων. «Αυτό που κάνω είναι αυτό που λένε οι Φιλιππινέζοι: ο χτύπος της καρδιάς», είπε χαρακτηριστικά.
