ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Παύλος Θ. Κάγιος: Και με κλειστά μάτια θα βλέπω (μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη)
Σάββατο 20 Μαρτίου, 13:00, ΙΑΝΟΣ
Ο Παύλος Θ. Κάγιος παρουσιάζει το τέταρτο μυθιστόρημά του. Μια ελεγεία για τους κυνηγημένους, τους χαμένους, τους αφανείς και ευλογημένους, σε μια Ελλάδα όπου όλα έρχονται και παρέρχονται, αφήνοντας πίσω αναπάντητα ερωτήματα: Αρκεί να λες «Και με κλειστά μάτια θα βλέπω» και να προχωράς; Και πού πηγαίνεις; Ανικανοποίητος – άρα ελεύθερος - ή παντοτινά σκλαβωμένος;
Στην παρουσίαση μιλούν για το βιβλίο και τον συγγραφέα ο κ. Φοίβος Γκικόπουλος, Κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η δημοσιογράφος Μαρία Π. Κουφοπούλου. Στο πλαίσιο της παρουσίασης προβάλλεται ένα φιλμ μικρού μήκους με γεγονότα και αποσπάσματα από ταινίες που διατρέχουν το βιβλίο. Η σκηνοθετική επιμέλεια είναι του Μάνου Ευστρατιάδη.
Ο έρωτας δύο κυνηγημένων στην Ελλάδα 80 χρόνων
Το νέο μυθιστόρημα του Παύλου Θ. Κάγιου εξιστορεί μια μεγάλη ιστορία αγάπης, από αυτές που νικούν όλα τα εμπόδια που βρίσκονται στο διάβα της. Πρωταγωνιστές είναι η Βάσω από την Καλαμάτα και ο Θοδωρής από την Βόρειο Ήπειρο. Η φτώχεια, οι δυσκολίες επιβίωσης, οι έντονες πολιτικές αναταραχές, η Κατοχή, ο εμφύλιος του ’44-΄49 και ο διχασμός τούς παρασύρουν στη δίνη τους, για να τους φέρουν εντελώς τυχαία κοντά και να γνωριστούν στην Αθήνα. Έτσι, γεννιέται ένας έρωτας που καταργεί τα αντίπαλα στρατόπεδα που ανήκουν. Ξεκινά το «μαζί» σε έναν δρόμο δύσβατο: αποκτούν τρία παιδιά που πρέπει να μεγαλώσουν, υφίστανται ανελέητο κυνηγητό από τους ισχυρούς, αντιμετωπίζουν την ανέχεια και την δικτατορία του ’67, που τους κολλούν στον τοίχο. Όλα υπήρξαν δύσκολα, αλλά η αγάπη και η πίστη που έχουν ο ένας για τον άλλο γίνονται στυλοβάτες και οδηγοί σε μια πορεία που φτάνει στην χορτασμένη αδιαφορία του σήμερα.
Το τέταρτο μυθιστόρημα του Παύλου Θ. Κάγιου περιέχει πολλά βιωματικά στοιχεία που εμπλέκονται και υπηρετούν τα μυθοπλαστικά και είναι αφιερωμένο στους γονείς του. Είναι μια ελεγεία για τους χαμένους, τους κυνηγημένους, τους αφανείς ανθρώπους, τους ήρωες που η ιστορία τους δεν καταγράφεται πουθενά. Ίσως πρόκειται για τους αληθινούς ήρωες της ζωής, αυτούς που πρέπει να φυλάμε τη μνήμη τους για να μην χαθεί. Όπως πρέπει να φυλάμε τα αστέρια για να μην τα σβήσουν. Για να μην χαθεί το φως τους που μας οδηγεί.
