ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 7/12
Ο τρόπος με τον οποίο επέλεξαν το θέμα και διαμόρφωσαν την ταινία τους, τα «κινηματογραφικά θαύματα» που θα ήθελαν να τους συμβούν, αλλά και οι προβληματισμοί τους σχετικά με την υλοποίηση μιας ταινίας, ήταν τα βασικά θέματα που μονοπώλησαν ακόμη μια συζήτηση στο Κουβεντιάζοντας του 51ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010, στο ξενοδοχείο Electra Palace. Στη συζήτηση συμμετείχαν οι σκηνοθέτες Κώστας Νταντινάκης (Canal d’amour), Μαρίνος Καρτίκκης (Από θαύμα), Μάρεκ Λέκχι (Το παρόραμα) και Νικόλα Λέζαϊτς (Τίλβα Ρος).
Ο σέρβος κινηματογραφιστής Νικόλα Λέζαϊτς, το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του οποίου με τίτλο Τίλβα Ρος προβάλλεται στην 51η διοργάνωση στο τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια, επεσήμανε στη συζήτηση ότι συνάντησε τον ατζέντη του πριν από δύο χρόνια στο Φεστιβάλ, στο πλαίσιο του τμήματος Crossroads της Αγοράς του ΦΚΘ. Η ταινία του, η οποία έχει ως φόντο το ορυχείο χαλκού στο Μπορ της Σερβίας, εστιάζει σε δύο φίλους που ζουν το τελευταίο τους ανέμελο καλοκαίρι μετά την αποφοίτηση από το λύκειο και περνούν την ώρα τους κάνοντας σκέιτμπορντ και γυρίζοντας βίντεο με φάρσες και κασκάντες τύπου Jackass. Όσο οι διαδηλώσεις αποκτούν βίαιο χαρακτήρα, η φιλία των δύο εφήβων μετατρέπεται σιγά σιγά σε αντιπαλότητα. Ο δημιουργός έγραψε το τελικό σενάριο, αφού πρώτα έκανε παρέα για ένα χρόνο με τους δύο φίλους, οι οποίοι πρωταγωνιστούν στην ταινία. Όπως είπε ο ίδιος, πρόκειται για ταινία μυθοπλασίας, ωστόσο η διαχωριστική γραμμή με το ντοκιμαντέρ είναι λεπτή. Οι πρωταγωνιστές δεν είχαν στα χέρια τους σενάριο με διάλογους, καθώς κλήθηκαν να παίξουν τους εαυτούς τους.
Για τον Κώστα Νταντινάκη, η τοποθεσία canal d’amour στην Κέρκυρα έδωσε τον τίτλο της ταινίας, αλλά και το φινάλε της, καθώς σύμφωνα με το θρύλο, όποιος κολυμπήσει εκεί γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του. Η ταινία αναφέρεται σε έναν μοναχικό 30χρονο άντρα και τη σχέση του με τον 75χρονο γείτονά του, που λατρεύει τον Καβάφη. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, ο θρύλος αυτός ήταν η λύση που αναζητούσε για το τέλος της ιστορίας, η οποία μιλά για την μοναξιά και την αναζήτηση του έρωτα, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό κάθε είδους.
Η ταινία Το παρόραμα, η οποία συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του 51ου Φεστιβάλ, είναι η δεύτερη ταινία του Μάρεκ Λέχκι, για τον οποίο, όπως είπε, «το θεμέλιο μιας ιστορίας είναι η φόρμα». Η ταινία αναφέρεται στη σύγκρουση πατέρα και γιου, στην απώλεια αλλά και την ευκαιρία να διορθώσει κανείς τα λάθη που έχει κάνει στη ζωή του. Ο δημιουργός τόνισε ότι πρόθεσή του ήταν να διαπραγματευτεί την υπαρξιακή κρίση του χαρακτήρα του, και επάνω ακριβώς σε αυτό το στόχο δόμησε την ιστορία του.
Αφορμή για την ταινία Από θαύμα αποτέλεσε για τον Μαρίνο Καρτίκκη η πίστη πολλών ανθρώπων ότι γίνονται θαύματα, πεποίθηση που φαίνεται να είναι πιο έντονη όταν οι άνθρωποι βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Στην ταινία, ένα αντρόγυνο που προσπαθεί να κάνει παιδί, ένας άντρας που αναζητά τον έρωτα και μια μητέρα που ανησυχεί για το γιο της, όλοι ελπίζουν σε ένα θαύμα. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης πάντως, φάνηκε να πιστεύει περισσότερο ότι τα θαύματα τα διαμορφώνουμε εμείς με τις επιλογές μας, σχολιάζοντας επίσης ότι η ταινία, μέσα από την έννοια του θαύματος, θίγει ουσιαστικά τις ανθρώπινες σχέσεις.
Στο ερώτημα για το τι θα επέλεγαν εάν είχαν την ευκαιρία να τους συμβεί ένα «κινηματογραφικό θαύμα», οι τέσσερις σκηνοθέτες συμφώνησαν ότι θα ήθελαν να μην τους απασχολεί το θέμα της χρηματοδότησης της επόμενης ταινίας τους. «Θα ήθελα να κάνω μια ταινία χωρίς να έχω στο μυαλό μου τον προϋπολογισμό της» σχολίασε ο Μαρίνος Καρτίκκης, ενώ ο Κώστας Νταντινάκης εξέφρασε την επιθυμία να ταξιδέψει η ταινία του σε φεστιβάλ, αλλά και να καταφέρει να βρει διανομή, έτσι ώστε να μπορέσει να πληρώσει τους ηθοποιούς που συμμετείχαν αφιλοκερδώς. Με τη σειρά του, ο Μάρεκ Λέκχι επεσήμανε ότι, καθώς είχε μεσολαβήσει ένα διάστημα οκτώ ετών ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη ταινία του, θα ήθελε την επόμενη φορά αυτό να συμβεί έστω στο μισό χρόνο. Από την πλευρά του, ο Νικόλα Λέζαϊτς είπε ότι θα ήθελε να κάνει την πρώτη 3D ταινία, όπου θα είχε πραγματικό λόγο ύπαρξης η τρισδιάστατη εικόνα.
Σχεδόν σε όλες τις ταινίες οι σκηνοθέτες έγραψαν και το σενάριο, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις ανέλαβαν επιπλέον το ρόλο του παραγωγού αλλά και του διευθυντή φωτογραφίας, προκειμένου να περικόψουν τα έξοδα. «Φυσικά και προτιμώ να έχω διευθυντή παραγωγής και διευθυντή φωτογραφίας. Κάποια μέρα ελπίζω να κάνω μια τέτοια ταινία, αλλά είμαι ανυπόμονος, δεν μπορώ να περιμένω άπρακτος μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή» ανέφερε στη συζήτηση ο Κώστας Νταντινάκης. Για τον Μάρεκ Λέκχι, πάλι, δεν τίθεται μόνο ζήτημα κόστους. «Αν και σέβομαι την δουλειά αυτών των επαγγελματιών, η αλήθεια είναι πως θέλω να είμαι παρών σε όλη τη διαδικασία υλοποίησης της ταινίας», ανέφερε χαρακτηριστικά ο δημιουργός, προσθέτοντας ότι εάν ξαναγύριζε την ταινία σήμερα, θα τον απασχολούσε νωρίτερα και το ζήτημα της διανομής.
Ο Μαρίνος Καρτίκκης, πάλι, επεσήμανε ότι όσες φορές και αν του δινόταν η ευκαιρία να διορθώσει κάτι σε μια ταινία του, πιθανότατα θα το έκανε, επειδή κάθε φορά θα έβρισκε και διαφορετικά πράγματα να πει. Με τη σειρά του, ο Κώστας Νταντινάκης τόνισε ότι θα προτιμούσε να έχει επαγγελματίες ηθοποιούς σε ορισμένες ενδιαφέρουσες σκηνές τις οποίες αναγκάστηκε να κόψει, ενώ ο Νικόλα Λέζαϊτς παρατήρησε ότι προτιμά μια ταινία με ψεγάδια, από μια τέλεια ταινία, γιατί θεωρεί ανεκτίμητη την ομορφιά της ατέλειας και του αυθορμητισμού.
Νέα
