ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ
ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΠΟΛΗ / ΝΙΚΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ /
ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΧΩΡΙΣ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ /
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤ ΤΙΛΜΑΝ
Συνέντευξη τύπου παραχώρησαν την Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011, στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης οι σκηνοθέτες Τόμ Τζάρμους (Μερικές φορές η Πόλη), Οντέτ Όρ (Νικώντας τον χρόνο), Λετίσια Μορό (Ένα μέλλον χωρίς πετρέλαιο) και Αμίρ Μπαρ- Λεβ (Η ιστορία του Πατ Τίλμαν).
Στο Μερικές φορές η Πόλη,ο Τόμ Τζάρμους παρουσιάζει ένα πορτρέτο της πόλης Κλίβελαντ του Οχάιο, στην οποία και μεγάλωσε. Η ταινία παρουσιάζει τους ανθρώπους, το τοπίο αλλά και την παρακμή της πόλης, συνδυάζοντας το ντοκιμαντέρ, με στοιχεία μυθοπλασίας και ερασιτεχνικά βίντεο. «Μέσα από αυτή την ταινία έμαθα πολλά πράγματα για την πόλη μου. Συναναστράφηκα με ανθρώπους, τα πρόσωπα των οποίων γνώριζα, όμως δεν τους είχα ξαναμιλήσει, πήγα σε σημεία που ίσως δεν θα έπρεπε να είχα πάει, έκανα νέους φίλους. Τόσους που δεν θέλω να ξαναγυρίσω στη Νέα Υόρκη», είπε χαριτολογώντας ο σκηνοθέτης. Ο Τζάρμους ήθελε να προσδώσει στο ντοκιμαντέρ του μια χροιά πιο ερασιτεχνική. «Μικρός συνήθιζα να πηγαίνω σε μαγαζιά με μεταχειρισμένα είδη και να ανακαλύπτω διάφορες super 8, ακόμη και σε κακή κατάσταση. Αποφάσισα να κάνω το ίδιο και στην ταινία. Πολλές εικόνες βγήκαν θαμπές, όμως αποφάσισα να συμπεριλάβω και σκηνές που δεν ήταν τεχνικά άρτιες γιατί εξέφραζαν αυτό που ήθελα να δείξω» ανέφερε ο σκηνοθέτης.
Η ισραηλινή σκηνοθέτιδα Οντέτ Όρ μίλησε για τη ταινία της Νικώντας τον χρόνο και τη συνάντησή της με τρεις ανθρώπους που έπασχαν από αμυοατροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS). Ο Άβι, ο Νιρ και ο Ντοβ, πραγματοποίησαν αγώνα και κατάφεραν να συγκεντρώσουν εκατομμύρια δολάρια και να φέρουν την επανάσταση στην έρευνα για την καταπολέμηση της ασθένειας, παρότι οι μύες τους ολοένα και παρέλυαν,. «Δεν ξεκίνησα να κάνω μια ταινία για ανθρώπους που θα πεθάνουν. Στο επίκεντρο δεν βρισκόταν η ασθένεια, αλλά η ανθρώπινη δύναμη, η αισιόδοξη πλευρά της υπόθεσης. Το ντοκιμαντέρ είναι μια πνευματική προσέγγιση της ζωής», ανέφερε η δημιουργός. Και συνέχισε: «Ο Άβι, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ετοίμασε ένα σχέδιο δράσης που ξεκίνησε από αναζήτηση χρηματοδότησης. Ο αγώνας ήταν δύσκολος και επίπονος. Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας πλανάται το ερώτημα: Θα καταφέρουν να νικήσουν τον χρόνο και να προλάβουν το πρώτο φάρμακο; Δεν περιμέναμε να τελειώσουμε όλη αυτή τη σημαντική προσπάθεια με έναν θάνατο. Είχαμε πιστέψει ότι τα τρία παιδιά θα έβγαιναν νικητές από αυτόν τον αγώνα. Δυστυχώς ένας από τους τρεις πέθανε πριν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε την ταινία και λυπάμαι που δεν μπόρεσα να του δείξω τι θα μεταφέραμε στον κόσμο» τόνισε η κ. Ορ.
Στο ντοκιμαντέρ Ένα μέλλον χωρίς πετρέλαιο της Λετίσια Μορό, καταγράφεται ο αγώνας του προέδρου του Εκουαδόρ εναντίον των πετρελαϊκών συμφερόντων. Το 2007 ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα, ανακοίνωσε ότι δεν θα εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα πετρελαίου του Αμαζονίου με αντάλλαγμα χρηματικές αποζημιώσεις για τη συμβολή της χώρας του στον αγώνα μείωσης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Αυτή του η απόφαση σήμανε και την αρχή ενός αγώνα ευαισθητοποίησης για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος έναντι της εξόρυξης πετρελαίου. «Μιλάμε για το πάρκο με την πιο πλούσια βιοποικιλότητα παγκοσμίως. Οι επιστήμονες προσπαθούν να πουλήσουν την ιδέα παγκοσμίως ώστε να προστατευτεί αυτός ο πνεύμονας ζωής. Στην συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται το 20% των αποθεμάτων πετρελαίου όλης της χώρας και είναι λογικό να θεωρείται μεγάλη πλουτοπαραγωγική πηγή», εξήγησε η Λετίσια Μορό. Ο πρόεδρος της χώρας δέχτηκε άμεσα να εμφανιστεί στην κάμερα, προς έκπληξή της δημιουργού. «Ο Ισημερινός είναι μικρή και ασταθής χώρα, οπότε είναι δύσκολο να αποδεχτεί η διεθνής κοινότητα ένα τέτοιο σχέδιο. Βέβαια, μέχρι στιγμής αρκετές χώρες έχουν ασχοληθεί με το project. Οι Γερμανοί είναι ένθερμοι υποστηρικτές του, ενώ τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά και από την Ισπανία, το Βέλγιο και τη Νορβηγία», τόνισε η σκηνοθέτις.
Τελευταίος πήρε τον λόγο ο σκηνοθέτης της ταινίας Η ιστορία του Πατ Τίλμαν, Αμίρ Μπαρ- Λεβ. Το ντοκιμαντέρ του, παρουσιάζει την ιστορία του Πατ Τίλμαν, ενός Αμερικανού, ο οποίος εγκατέλειψε την καριέρα του στο επαγγελματικό αμερικανικό ποδόσφαιρο για να καταταγεί στις ειδικές δυνάμεις. Όταν ο Τίλμαν, έχασε τη ζωή του στον πόλεμο του Αφγανιστάν η κυβέρνηση προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τον θάνατό του ως προπαγάνδα υπέρ του πολέμου, μετατρέποντάς τον σε σύμβολο πατριωτισμού και ακλόνητης αίσθησης του καθήκοντος. Το ντοκιμαντέρ του Μπαρ -Λέβ προσπαθεί να ρίξει φως στα πραγματικά γεγονότα, όπως τα αναφέρει η οικογένεια του Τίλμαν. «Μετά την 11η Σεπτεμβρίου γίνεται πολύς λόγος για την αίσθηση του καθήκοντος. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν είχε απόλυτα το αίσθημα του καθήκοντος, ήταν εμβληματικός. Όταν χάθηκε, πολλοί υποστήριξαν ότι χτυπήθηκε κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πυρών, δεν είπαν ότι ο θάνατός του οφείλονταν σε ατύχημα κι έτσι διαμορφώθηκε μια στρεβλή εικόνα και ο Τίλμαν μετατράπηκε σε καρικατούρα», επεσήμανε ο σκηνοθέτης, ο οποίος αρχικά δυσκολεύτηκε να κερδίσει την εμπιστοσύνη της οικογένειας του Τίλμαν. Όπως εξήγησε κι ο ίδιος χρειάστηκαν επτά μήνες, προκειμένου να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να τους πείσει να πουν τη δική τους αλήθεια. «Δεν ήθελα να κάνω μια ταινία μόνο για τη ζωή αυτού του ανθρώπου. Την βλέπω σαν μια έντονα αντιπολεμική ταινία. Η Δεξιά, ηρωοποίησε αυτούς τους ανθρώπους, προσπαθώντας να καλύψει τη βιαιότητα του πολέμου. Το ντοκιμαντέρ μου, λοιπόν, είναι ένας αντιμύθος για τον πόλεμο, μια απάντηση σε αυτούς που δοξάζουν τον πόλεμο», κατέληξε ο δημιουργός.
