Η 'ΛΑΒ ΚΑΙ Η ΝΤΑΪΑΝ' 'ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΕΔΙΑ' ΨΑΧΝΟΥΝ
'ΤΑ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ'
Στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε την Παρασκευή 7 Μαρτίου, στο Ολύμπιον RENAULT, στο πλαίσιο του 5ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ – Εικόνες του 21ου Αιώνα, παρουσιάστηκαν τρεις ταινίες που προέρχονται από τρεις διαφορετικές ενότητες: Όψεις του Κόσμου (Πάνω σε μια Σχεδία), Πορτραίτα: Ανθρώπινες Διαδρομές (Η Λαβ και η Νταϊάν) και HABITAT: Κοινωνία και Περιβάλλον (Το Σταυροδρόμι του Ουρανού).
Η Κimi Takesue είπε για την ταινία της Το Σταυροδρόμι του Ουρανού: «Είναι ένα ιμπρεσιονιστικό ταξίδι στο Βιετνάμ. Ήθελα να δείξω πώς ενεργοποιούνται οι αισθήσεις κοντά στο φυσικό τοπίο. Δεν υπάρχουν τίτλοι και αφήγηση γιατί με ενδιέφερε να βιώσει το κοινό τη γαλήνη και τα νοήματα πέρα από τους γλωσσικούς κώδικες. »Είχα αποσυντονιστεί από τις προηγούμενες δουλειές μου και ήθελα να ανακτήσω τη χαρά της παρατήρησης του τοπίου. Τα ταξίδια δημιουργούν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία φτάνουν σε έξαρση οι αισθήσεις μας αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν ηρεμία. »Δεν θα το χαρακτήριζα ένα συνηθισμένο ντοκιμαντέρ. Για μένα ήταν μια μεγάλη πρόκληση να βρω σημεία επαφής με το περιβάλλον».
Η Jenifer Dworkin, παίρνοντας το λόγο, είπε για την ταινία της Η Λαβ και η Νταϊάν: «Δεν ξεκίνησα αυτή την ιστορία ως κινηματογραφίστρια, ούτε έψαχνα θέμα. Ήμουν φίλη της οικογένειας, παρατηρούσα την εξέλιξή της και κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω την πρώτη μου ταινία. Παρακολουθώ την οικογένεια εδώ και οκτώ χρόνια, αλλά επέλεξα να κινηματογραφήσω τρία χρόνια, από τα στιγμή της γέννησης του μωρού της Λαβ μέχρι να φτάσει στην ηλικία των τριών χρόνων. Από την ταινία, πάντως, φαίνεται ότι το παρελθόν επηρεάζει το παρόν και το μέλλον.
»Νομίζω ότι η ταινία βοήθησε στο να λυθούν κάποια θέματα, κάποιες διαμάχες μέσα στην οικογένεια. Οι δύο πρωταγωνίστριες -μάνα και κόρη- έχουν εμμονή με το να λένε την αλήθεια, δεν λένε ποτέ πράγματα με πλάγιο τρόπο. Δεν τις πίεσα ούτε μια στιγμή να αποκαλύψουν πράγματα. Αναφέρθηκαν στα πράγματα που εκείνες ήθελαν. »Η Νταϊάν υπήρξε εθισμένη στα ναρκωτικά. Η ταινία δεν ασχολείται με το θέμα αυτό, αλλά με την ενοχή που έμεινε στην ίδια. Το θέμα είναι το πώς χειρίζεται αυτή την ενοχή. »Ένα άλλο σημαντικό θέμα, στο οποίο ήθελα να επικεντρωθώ, είναι ή άποψη ότι πολλά εγκαταλελειμμένα κορίτσια πιστεύουν πως αν κάνουν ένα παιδί θα νιώσουν καλά και ασφαλείς. Αυτό όμως αποδεικνύεται ότι δεν είναι η μαγική συνταγή».
Ο Jordi Hortensi, ο οποίος μίλησε για την ταινία Πάνω σε μια Σχεδία, δεν είναι ούτε ο σκηνοθέτης ούτε ο παραγωγός της ταινίας. Είναι φίλος των σκηνοθετών ο οποίος παρακολούθησε την παραγωγή του ντοκιμαντέρ από την πρώτη στιγμή. «Το 1994 επιτράπηκε σε πολλούς δημοσιογράφους να καλύψουν από την Κούβα το θέμα των μεταναστών που ήθελαν να περάσουν στην Αμερική αναζητώντας καλύτερη τύχη. Ανάμεσα στους δημοσιογράφους ήταν και οι σκηνοθέτες της ταινίας που πήραν συνεντεύξεις από επτά Κουβανούς, που θα περνούσαν στην ακτή της Φλόριδας πάνω σε μία σχεδία, εγχείρημα πολύ επικίνδυνο. Το συνεργείο ξανασυνάντησε τους Κουβανούς δύο χρόνια αργότερα στη ναυτική βάση των Η.Π.Α. Γκουαντανάμο.
»Πέντε χρόνια αργότερα, οι σκηνοθέτες συναντούν τους Κουβανούς στην Αμερική και καταγράφουν την πορεία που πήραν τα πράγματα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό επειδή αρχίζει το ντοκιμαντέρ να μοιάζει με μυθοπλασία. Αρχικά καταλαβαίνει κανείς ότι τα άτομα που κατέγραψε η κάμερα ήταν τυχαία – κάτι που αρχικά όντως συνέβη. Όταν, όμως, οι θεατές ΄ξανασυναντούν΄ τους ίδιους ανθρώπους επτά χρόνια αργότερα είναι πολύ συγκλονιστικό".
" Διαπιστώνουμε κατά πόσο κατάφεραν να αγγίξουν το αμερικάνικο όνειρο ποιοι ήταν νικητές και ποιοι χαμένοι. »Θέλω να αναφέρω ότι, εκτός από το Φεστιβάλ του Σαντάνς, η ταινία συμμετείχε στα Φεστιβάλ του Μαϊάμι και της Αβάνας τα οποία είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και έτυχε καλής υποδοχής. Ειδικά για το Φεστιβάλ της Αβάνας είναι εντυπωσιακό το ότι δεν αντιμετώπισε πρόβλημα συμμετοχής, παρά το θέμα που διαπραγματεύεται».
