Τρεις ταινίες μεγάλου μήκους και δύο μικρού σε τριάντα χρόνια: όσο φτωχός κι αν φαίνεται ο απολογισμός, τόσο πλούσιο, αυθεντικό και πολύσημο είναι το έργο του Βίκτορ Ερίθε. Το Πνεύμα του μελισσιού και ο Νότος βυθίζονται στα ταραγμένα εσωτερικά τοπία της παιδικής ηλικίας, η οποία κινηματογραφείται σαν μια άγνωστη χώρα, ποιητική και τρομακτική ταυτόχρονα. Στο Όνειρο του φωτός η τέχνη της ζωγραφικής μετουσιώνεται σε πικρό σχόλιο για την αγωνία της δημιουργίας, για τη φθορά των πραγμάτων και το αόρατο πέρασμα του χρόνου. Το βιβλίο ανοίγει με μια σειρά στιβαρών γενικών κειμένων, μια ενότητα με τις απόψεις του ιδίου του σκηνοθέτη και ακολουθεί κριτικά σχολιασμένη η ελάχιστη-μέγιστη φιλμογραφία του (πραγματική έκπληξη το κείμενο του Μόντε Χέλμαν για το Πνεύμα του μελισσιού) ενώ εξίσου εξαιρετικό είναι και αυτό του Νίκου Λυγγούρη για το Όνειρο του φωτός. Μια αδαμάντινη μονογραφία σε επιμέλεια Ειρήνης Στάθη.
