48ο ΦΚΘ: MASTERCLASS ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΣΤΡΑΔΕΡΝ - ΚΡΙΣ ΚΟΥΠΕΡ

«Mαζί μας έχουμε δύο από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά μέλη της οικογένειας του Τζoν Σέιλς, τα οποία δεν ενδιαφέρονται να ενδυθούν τον μανδύα του σταρ, αλλά να μας κάνουν κομμάτι του κινηματογραφικού κόσμου τον οποίο υπηρετούν πιστά για χρόνια.» Με αυτά τα λόγια χαιρέτησε τον Ντέιβιντ Στράδερν και τον Κρις Κούπερ η Διευθύντρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Δέσποινα Μουζάκη, στο masterclass που έδωσαν από κοινού την Τρίτη 20 Νοεμβρίου, στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο αίθουσα Τζον Κασσαβέτης.

Συντονιστής της συζήτησης, ήταν ο Πρόεδρος του Φεστιβάλ, Γιώργος Χωραφάς, ο οποίος ξεκίνησε την κουβέντα θέτοντας το ζήτημα της τυποποίησης ενός ηθοποιού. Ο Ντέιβιντ Στράδερν απάντησε πως το typecasting είναι, δυστυχώς, αναπόσπαστο κομμάτι του κινηματογραφικού τοπίου: «Είναι μια παγίδα, μια “έκπτωση”, ένα πρόβλημα για τους ηθοποιούς που θέλουν να εξερευνήσουν την τέχνη τους. Εμείς θέλουμε να είμαστε οι αγγελιoφόροι του κόσμου. H βιομηχανία του κινηματογράφου όμως δεν παίρνει ρίσκα, αναγκάζοντας τους ηθοποιούς να υποδύονται συνεχώς τον ίδιο πάνω-κάτω χαρακτήρα. Αυτές είναι οι συνθήκες της δουλειάς. Έτσι ή επιστρέφεις στο θέατρο ή στον... Τζον Σέιλς». Για το ίδιο θέμα ο Κρις Κούπερ αρκέστηκε να πει: «Η κατάσταση με το typecasting μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Διαρκώς μου προτείνουνε να παίξω τον κακό πατέρα, τον κυβερνητικό υπάλληλο ή τον στρατιωτικό». Σχετικά με το πώς επιλέγει να συμμετάσχει σε μια ταινία, ο Κούπερ δήλωσε πως εφαρμόζει τον κανόνα τρία-ένα: «Τρεις ταινίες για την καρδιά, και μία για τα λεφτά».

Σε ερώτηση αναφορικά με το αν κάνουν κάποια έρευνα για τον εκάστοτε χαρακτήρα που υποδύονται, ο Ντέιβιντ Στράδερν ανέφερε πως «αυτό το κομμάτι είναι από τα πιο όμορφα της δουλειάς μας. Μαθαίνεις για τις ενδυμασίες της εκάστοτε ιστορικής περιόδου, ενημερώνεσαι για την τότε πολιτική ατμόσφαιρα, και γενικά επεξεργάζεσαι διάφορες πληροφορίες και δεδομένα. Αν έχεις κάνει σωστή έρευνα, τότε το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα επιμορφωτικό τόσο για σένα όσο και για το κοινό».

Για το αν έχουν ποτέ φοβηθεί να δεχτούν ένα ρόλο, ρωτήθηκαν στη συνέχεια οι δύο ηθοποιοί. Ο Κούπερ υποστήριξε πως αυτό εξαρτάται από το ως που θέλει να φτάσει ένας ηθοποιός: «Στο American Beauty κάθε φορά που διάβαζα το σενάριο, αποθαρρυνόμουν όλο και περισσότερο. Έμπαινα διαρκώς σε πιο σκοτεινά μονοπάτια. Τελικά άκουσα την συμβουλή της γυναίκας μου και πείστηκα να δεχθώ τον ρόλο». Ο Στράδερν, από την πλευρά του, δήλωσε: «Όταν λες όχι σε έναν ρόλο και μετά κάποιος σε πείθει να τον δεχτείς, συνήθως καταλήγεις να το μετανιώσεις. Αμφισβητείς την κριτική σου ικανότητα, κατηγορείς τον εαυτό σου γιατί δεν εμπιστεύτηκες το ένστικτό σου αλλά κάποιον άλλο».

Αναφορικά με το πόσο δύσκολο είναι να «μπαινοβγαίνει» ένας ηθοποιός στους χαρακτήρες που υποδύεται, ο Κούπερ υποστήριξε ότι του είναι σχετικά εύκολο να μην επηρεάζεται από αυτήν τη διαδικασία: «Βέβαια, οι χαρακτήρες συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα μου και μετά το τέλος της ταινίας, χωρίς όμως να με επηρεάζουν». Στην ίδια ερώτηση ο Στράδερν παρομοίασε τον ηθοποιό με αθλητή, και τον κάθε ρόλο με ξεχωριστό, ενεργό μέλος του σώματός του.

Σε ερώτηση για τη συνεργασία τους με τον Τζον Σέιλς, οι δύο ηθοποιοί δήλωσαν πως είναι ένας από τους ελάχιστους σκηνοθέτες που πριν από κάθε πρόταση δίνει στους ηθοποιούς του ένα συμπυκνωμένο βιογραφικό για τον ρόλο που θα υποδυθούν. «Αυτό είναι μοναδικό και αποτελεί μεγάλη βοήθεια για τον ηθοποιό, έχει ένα σημείο εκκίνησης για την έρευνα του» είπε χαρακτηριστικά ο Κρις Κούπερ. Ο Στράδερν πρόσθεσε πως μόνο στο Goodnight and Good luck έγινε κάτι παρόμοιο από την πλευρά του Τζόρτζ Κλούνεϊ.

Σχετικά με τα βραβεία Όσκαρ και τις αλλαγές που έφεραν στη ζωή τους, ο Στράδερν ήταν απόλυτος: «Δεν γίνεται η μια στιγμή των Όσκαρ, να αλλάξει τα 25 χρόνια που ασχολούμαι με τον κινηματογράφο». Ο Κούπερ συμφώνησε και συμπλήρωσε: «Κερδίσαμε σε αναγνωρισιμότητα, κάτι που είναι καλό, αλλά ως εκεί. Δεν ζούμε εξάλλου στο Χόλιγουντ».