48ο ΦΚΘ: MASTERCLASS ΝΤΙΕΓΚΟ ΛΟΥΝΑ - ΠΑΜΠΛΟ ΚΡΟΥΖ

 

 

 

 

 

Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου, το masterclass του ανερχόμενου Μεξικανού ηθοποιού Ντιέγκο Λούνα, ο οποίος βρίσκεται στο 48^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με την ιδιότητα του σκηνοθέτη για την ταινία J.C.Chavez και του Μεξικανού παραγωγού Πάμπλο Κρούζ, στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης. Ο Ντιέγκο Λούνα και ο Πάμπλο Κρουζ «ξενάγησαν» το κοινό στον κόσμο της ανεξάρτητης εταιρείας παραγωγής τους, Canana Films, ενώ μίλησαν και για την πρωτοβουλία της διοργάνωσης του Φεστιβάλ Ambulante. Ο Πρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Γιώργος Χωραφάς, τους καλοσώρισε λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «πλέον όλος ο κόσμος κοιτάει στο Μεξικό».

Ο λόγος δόθηκε στον Ντιέγκο Λούνα, ο οποίος αποκάλυψε ότι η λέξη Canana σημαίνει «τη ζώνη που φορούσαν οι Μεξικάνοι επαναστάτες». Σε ότι αφορά τους λόγους που τους ώθησαν να ιδρύσουν την εταιρεία παραγωγής, είπε ότι: «Για πέντε χρόνια, παραπονιόμουν για τις εταιρείες παραγωγής. Προτού ασχοληθώ με τον κινηματογράφο, ήμουν κι εγώ κομμάτι του κοινού. Για πολύ καιρό επίσης, το σινεμά γινόταν στην πατρίδα μου, απο γερασμένους ανθρώπους. Δεν είχε καμία σχέση με τη νέα γενιά, δεν απευθυνόταν στους νέους ανθρώπους. Εμείς θέλουμε να κάνουμε κινηματογράφο που να εφαρμόζει την πραγματικότητα. Να κάνουμε ταινίες που θα απευθύνονται σε όλους. Έτσι αποφάσισαμε να μείνουμε στο Μεξικό, για να μπορούμε να ζούμε, να αναπνέουμε, και να αντιλαμβανόμαστε το αληθινό Μεξικό».

Ο Πάμπλο Κρούζ, συνέχισε λέγοντας: «Ζούμε σε μια χώρα 110 εκατομμυρίων κατοίκων, που τα πάντα περνούν κρίση, από την πολιτική μέχρι την εθνική μας ταυτότητα. Ο χώρος του κινηματογράφου αντί να μεγαλώνει, συρρικνώνεται. Η τηλεόραση δεν προσφέρει τίποτα, οπότε είναι στο δικό μας χέρι να κάνουμε τα πάντα προκειμένου να μεταδώσουμε το μήνυμα. Η μόνη αντανάκλαση της πραγματικότητας για το τι συμβαίνει στο Μεξικό, είναι ο κινηματογράφος. Με την εταιρεία μας θέλουμε να επιτεθούμε στην τηλεόραση, και να κάνουμε ελεύθερο κινηματογράφο». Ο Ντιέγκο Λούνα πρόσθεσε ότι υπάρχει πρόβλημα με τις ΗΠΑ, καθώς το κοινό μιμείται τους Αμερικανούς και παρακολουθεί μόνο αγγλόφωνες ταινίες. «Ο κινηματογράφος δεν πρέπει να έχει διαβατήριο ούτε να συνδέεται με την εθνικότητα. Κινηματογράφος είναι οι καλές ιστορίες, οι ιστορίες που μιλάνε για την ανθρώπινη συμπεριφορά, ένα στοιχείο που δεν απαιτεί να μιλάς κάποια συγκεκριμένη γλώσσα. Ο κινηματογράφος, είναι η προσωπική ματιά ενός ατόμου που επιθυμεί να πεί μια ιστορία», είπε ο Ντιέγκο Λούνα.

Στη συνέχεια ο Πάμπλο Κρούζ απαντώντας σε ερώτηση, για το αν έχει αλλάξει η ιδέα των νέων Μεξικανών για τον εγχώριο κινηματογράφο τους σημείωσε ότι «συνήθως οι μεξικανικές ταινίες που προβάλλονται κα βραβεύονται σε φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο, δεν βρίσκουν διανομή στο Μεξικό. Πρόσφατο παράδειγμα η ταινιά Violin, η οποία έχει την κατάλληλη συνταγή για να μην διανεμηθεί. Δεν έχει σεξ, είναι ασπρόμαυρη, έχει μεγάλη διάρκεια και πρωταγωνιστεί ένας σιωπηλός γέρος άντρας. Την διανείμαμε εμείς με ρίσκο, αλλά εν τέλει ο κόσμος το διαισθάνθηκε, την αγκάλιασε και κάναμε εισπράξεις ρεκόρ για τα δεδομένα του Μεξικάνικου box-office.»

 

Για το φεστιβάλ Ambulante, ο Λούνα είπε ότι η αρχική ιδέα ήταν να διοργανώσουν ένα περιοδεύον φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, που θα επισκέπτεται 15 διαφορετικές πόλεις του Μεξικού, μένοντας μια ολόκληρη βδομάδα στην κάθε μια. Ο Κρούζ δήλωσε «ότι είναι ένα όμορφο πείραμα, να καταφέρεις να μιλήσεις στην περιφέρεια του Μεξικού για τον κόσμο, και να δεις τις αντιδράσεις τους. Τα ντοκιμαντέρ προβάλλονται παντού, σε φυλακές, σε πλατείες, σε πανεπιστήμια. Είναι ενα δύσκολο εγχείρημα μιας και δεν το ‘χε κανει κάποιος πρίν απο ‘μας, οπότε είμαστε αναγκασμένοι να εφευρίσκουμε στοιχεία καθημερινά. Ελπίζω να βρεθούμε με Ambulante κάποια στιγμή και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.»

 

Σε ερώτηση για τη δύναμη της κινηματογραφικής γλώσσας, ο Ντιέγκο Λούνα τόνισε ότι «η δύναμη του σινεμά είναι οι εικόνες που μπορούν να μείνουν μαζί σου για πάντα. Δεν μιλάμε για ποίηση, αλλά για εικόνα. Ο κόσμος από μένα θυμάται περισσότερο την ταινία Θέλω και την μαμά σου αλλά δεν σκέφτεται την γλώσσα στην οποία έπαιζα. Εξάλλου, όσο πιο τίμιος είσαι με τη δουλειά σου, τόσο περισσότερο μετράς και στα μάτια του θεατή.»

Σε ερώτηση για το πως χειρίζεται τις ερωτικές σκηνές, ο Λούνα εξήγησε ότι «η υποκριτική είναι ένας τρόπος να δείξεις τα υλικά από τα οποία είσαι φτιαγμένος, συναισθηματικά και σωματικά. Όταν βγάζεις τα ρούχα σου μπροστά στον φακό, είναι σαν πηδάς σε μια πισίνα με κρύο νερό. Αν περιμένεις πολύ, ίσως δεν το κάνεις ποτέ, αν όμως βουτήξεις αμέσως, τότε κολυμπάς ίσως και για περισσότερο χρόνο απ’ όσο αρχικά υπολόγιζες. Το σεξ στον κινηματογράφο, απέχει πολύ απο το πραγματικό σεξ. Εξάλλου το πρώτο πράγμα που κάνεις σαν ηθοποιός ειναι να μάθεις να δουλεύεις με το σώμα σου, κάνοντας πιστευτά πράγματα που δεν συμβαίνουν. Αν όμως θέλεις να μιλήσεις για μια γενιά, πρέπει να μιλήσεις και για το σεξ».