48o ΦΚΘ: MASTERCLASSES ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ

 

 

 

Η ταινία του Λευτέρη Ξανθόπουλου Ελληνική κοινότητα της Χαϊδελβέργης προβλήθηκε στο τέταρτο masterclass για την ελληνική ταινία μικρού μήκους που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου στο ΕΒΕΘ. Η σειρά masterclasses για τη διαδρομή της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους διοργανώνεται για πρώτη φορά φέτος από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου σε συνεργασία με την Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών.

 

Η ταινία γυρίστηκε 31 χρόνια πριν, την άνοιξη του 1976. «Για μένα είναι μια εποχή που πέρασε και δεν ξαναγυρίζει», σχολίασε ο κ. Ξανθόπουλος και πρόσθεσε ότι η ταινία έγινε σχεδόν με μηδαμινά τεχνικά και οικονομικά μέσα: «Το συνεργείο αποτελούσαν τρία άτομα, κοιμόμασταν σε ξενώνες, φαγητό μας έδιναν οι εστιάτορες της Χαϊδελβέργης. Δεν υπήρχαν διακριτοί ρόλοι, όλοι κάναμε τα πάντα», ανέφερε σχετικά ο σκηνοθέτης και συμπλήρωσε πως το φιλμ που χρησιμοποιούσαν ήταν περισσεύματα από προηγούμενες δουλειές, ενώ ο τεχνικός εξοπλισμός τους δόθηκε από έναν γερμανικό σύλλογο φοιτητών. «Για να κάνουμε τράβελινγκ χρησιμοποιούσαμε μια αναπηρική καρέκλα», είπε και χαρακτήρισε τις συνθήκες των γυρισμάτων «συνθήκες καμικάζι». Το γύρισμα κράτησε μια εβδομάδα με 10 μέρες και η προετοιμασία έξι με οχτώ μήνες. «Όμως την πραγματική προετοιμασία την έκανα τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες», ξεκαθάρισε ο σκηνοθέτης.

 

Αναφορικά με το θέμα που πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ ο σκηνοθέτης είπε ότι το διάλεξε επειδή τον αφορούσε άμεσα, καθώς ζούσε και ο ίδιος στο εξωτερικό για πολλά χρόνια: «Το θέμα τότε “έκαιγε”, ήταν κομμάτι της ζωής μας». Ο σκηνοθέτης ανέφερε σχετικά πως η τελική ιδέα της ταινίας διαμορφώθηκε έπειτα από αλλεπάλληλες γενικές συνελεύσεις της κοινότητας και πως στο φιλμ δεν υπάρχουν γυναίκες γιατί καμιά δεν ήθελε να εμφανιστεί μπροστά στην κάμερα, ενώ η μόνη που δέχτηκε επέμενε να ακούγεται μόνο η φωνή της. Σε σχόλιο του κοινού για την έντονη συναισθηματική φόρτιση της ταινίας, ο κ. Ξανθόπουλος δήλωσε πως κάθε φορά που τη βλέπει νιώθει την ίδια ακριβώς συγκίνηση με την εποχή που την γύριζε: «Το ντοκιμαντέρ δεν είναι ρεπορτάζ, είναι κινηματογράφος, είναι μια μορφή τέχνης για αυτό και δεν μπορεί να λείψει η υποκειμενική ματιά», επεσήμανε.

 

Στη συνέχεια η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το θέμα της μετανάστευσης στη σύγχρονη εποχή. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, σήμερα το θέμα της μετανάστευσης είναι εντελώς διαφορετικό: «Έχει αμβλυνθεί ο νόστος και το άλγος του νόστου». Σκηνοθέτης και κοινό αναφέρθηκαν στο γεγονός ότι πολλοί νέοι φεύγουν έξω για σπουδές αποκτώντας με αυτόν τον τρόπο ένα μέτρο σύγκρισης με τη ζωή στην Ελλάδα.