48ο ΦΚΘ: MASTERCLASS ΤΖΟΝ ΣΕΙΛΣ

 

Για την θεματολογία των ταινιών του, τη συγγραφή σεναρίων, τη σκηνοθεσία αλλά και το Χόλιγουντ μίλησε, μεταξύ άλλων, ο Τζον Σέιλς στο masterclass που παρέδωσε την Παρασκευή 23 Νοεμβρίου σε ένα κατάμεστο από κόσμο Τζον Κασσαβέτη. Ανάμεσα στους θεατές του masterclass βρισκόταν τόσο η σύντροφος και παραγωγός του Σέιλς, Μάγκι Ρένζι, όσο και ο γνωστός ηθοποιός Ντάνι Γκλόβερ, επίσημος καλεσμένος του Φεστιβάλ και πρωταγωνιστής του Honeydripper, της τελευταίας δουλειάς του σκηνοθέτη.

 

Το masterclass προλόγισε η Διευθύντρια του Φεστιβάλ, Δέσποινα Μουζάκη εξαίροντας την προσφορά του καταξιωμένου δημιουργού στο χώρο του αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά: «Μαζί με τη Μάγκι Ρένζι, κατόρθωσαν να δώσουν νόημα στη λέξη ανεξάρτητος. Η διαδρομή και η εμπειρία τους, είναι πολύτιμη για όλους μας. Η περίπτωση του Τζον Σέιλς, δεν είναι απλώς ένα μάθημα για τον κινηματογράφο, αλλά ένα μάθημα για την ίδια τη ζωή».

 

Ο Τζον Σέιλς ξεκίνησε το masterclass χαρακτηρίζοντας τον εαυτό μου ως αφηγητή ιστοριών. «Όταν με ρωτάνε τι μ’ αρέσει περισσότερο, η συγγραφή, η σκηνοθεσία ή το μοντάζ, συνήθως απαντάω το μοντάζ γιατί είναι το τελευταίο κομμάτι της όλης διαδικασίας, αυτό στο οποίο αποκτάς μια καθαρότερη εικόνα του αποτελέσματος. Η σκηνοθεσία έχει μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και πολύ μεγάλη πίεση. Είναι σαν το ταξίμετρο. Για κάθε δευτερόλεπτο που κυλάει, ξοδεύονται 1000 δολλάρια. Στο μοντάζ είναι σαν ξαναγράφω την ιστορία», ανέφερε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης και πρόσθεσε: «Όταν γράφεις ένα σενάριο πρέπει να υποδείξεις σε όλους τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις να συνεργαστείς, από τον μακιγιέρ μέχρι τον κάμεραμαν, τι ακριβώς θες από αυτούς. Εγώ προτιμώ να γράφω μικρές αναφορές για τον καθένα ξεχωριστά. Αν έβαζα όλες τις λεπτομέρειες στο σενάριο μου, θα κατέληγα με ένα κείμενο 500 σελίδων το οποίο κανείς δεν θα διάβαζε. Εξάλλου, δεν τα ‘χω όλα στο μυαλό μου όταν γράφω ένα σενάριο. Πολλές ιδέες προκύπτουν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων»

 

Σχετικά με τα θέματα που επιλέγει να ασχοληθεί ο Τζον Σέιλς δήλωσε: «Λόγω έμφυτης περιέργειας αποφεύγω να κάνω ταινίες με παρόμοιο θέμα. Αισθάνομαι πως έχω τελειώσει την εξερεύνηση μου σ’ ένα συγκεκριμένο κόσμο και θέλω να περάσω στον επόμενο. Γενικά, μου αρέσει να ανακαλύπτω τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων γύρω μου, μιας και διαπιστώνω πως οι περισσότεροι έχουν μια εντελώς διαφορετική αντίληψη για τον κόσμο».

 

 «Στο Χόλιγουντ, για να φτιάξουν μια ταινία, πρέπει πρώτα να την καταστρέψουν», είπε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης όταν τον ρώτησαν την άποψη του για το Χόλιγουντ και θυμήθηκε την απάντηση του Ίνγκμαρ Μπέργκαν σε ανάλογη ερώτηση: «Στην χώρα μου, κάνουμε ταινίες με 20 φίλους μας, ενώ στην Αμερική κάνετε ταινίες με 100 από τους εχθρούς σας». Επεσήμανε ωστόσο πως παρά την πνιγηρή παρουσία του Χόλιγουντ, υπάρχει χώρος για όλους: «Όλα είναι θέμα επιλογής. Για να πετύχει όμως σε αυτό που κάνει ένας νέος κινηματογραφιστής πρέπει να είναι καλός και στις δημόσιες σχέσεις».

 

 

Προς το τέλος η συζήτηση επικεντρώθηκε στα μηνύματα που περνά μέσα από τις ταινίες του: «Δεν θέλω να υποδεικνύω στο κοινό τι είναι λάθος και τι σωστό. Είμαι σαν τον δικηγόρο σε μια δίκη. Αυτό που κάνω, είναι να παρουσιάζω τα αποδεικτικά στοιχεία και να αφήνω το κοινό να καταλήγει στα δικά του συμπεράσματα και αποφάσεις».