48ο ΦΚΘ: MASTERCLASS JIM GIANOPULOS

 

 

 

Ένα ξεχωριστό masterclass έδωσε την Κυριακή 25 Νοεμβρίου, ο Jim Gianopulos, επικεφαλής της Fox Film Entertainment & Twentieth Century Fox Film Corporation. Στο, τελευταίο για το φετινό Φεστιβάλ, masterclass παραβρέθηκε πλήθος κόσμου που αψήφησε το ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό, προτιμώντας μια βουτιά στον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου. Τον ελληνικής καταγωγής Jim Gianopulos, παρουσίασε η διευθύντρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Δέσποινα Μουζάκη, χαρακτηρίζοντας τον ως τον ισχυρότερο άνθρωπο του Χόλιγουντ, έναν εξαιρετικό μάνατζερ, αλλά και έναν πολύτιμο φίλο του κινηματογράφου.

 

Ο Jim Gianopulos, με κεφάτη διάθεση, μίλησε για το Χόλιγουντ, τους συνεργάτες του, τον ελληνικό κινηματογράφο, τα Όσκαρ, τον 3D και Real-D κινηματογράφο.

 

Παραλλήλισε τις ταινίες με «παιδιά του», και δήλωσε πως δεν μπορεί να ξεχωρίσει πια αγαπάει περισσότερο, όπως ο γονιός δεν μπορεί να πει πιο παιδί του αγαπάει περισσότερο. «Κάθε ταινία απαιτεί θυσίες και προσπάθεια. Μερικές φορές τα καταφέρνουν οικονομικά, άλλες φορές όχι. Μερικές φορές τα καταφέρνουν καλλιτεχνικά, ενώ άλλες όχι. Για παράδειγμα το Master and Commander, παρά το γεγονός ότι ήταν μια δύσκολη ταινία για τα στάνταρ του Χόλιγουντ, κατάφερε να αποσπάσει δέκα υποψηφιότητες στα Όσκαρ, και να αγκαλιαστεί από το κοινό», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Gianopulos. Συνέχισε μιλώντας για τα ρίσκα που παίρνει στην προσπάθεια του να αφήνει τους καλλιτέχνες ελεύθερους για να δημιουργήσουν. Για το Ρωμαίος και Ιουλιέτα, εκμυστηρεύτηκε πως όταν του το πρότεινε ο Μπαζ Λούρμαν είχε αρκετούς ενδοιασμούς, αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα ( αλλά και οι εισπράξεις) τον δικαίωσαν. Παρόμοιες περιπτώσεις ήταν το Μουλέν Ρουζ, όπως και το Μπόρατ.

 

Όταν ρωτήθηκε για την σχέση του με τον Ρούπερτ Μέρντοκ, απάντησε με χιούμορ: «Όταν το αποτέλεσμα είναι καλό, δεν με ρωτάει και πολλά. Όταν δεν είναι καλό, τότε δεν έχω πολλές απαντήσεις.»

 

Σε ερώτηση για το αν υπάρχει χώρος για μη αγγλόφωνες ταινίες στο Χόλιγουντ, όπως για παράδειγμα τις ελληνικές, υποστήριξε πως δεν υπάρχει κάποια προκατάληψη για τις ξενόγλωσσες παραγωγές. Απλώς το αμερικανικό κοινό, δεν έχει συνηθίσει να βλέπει ταινίες ντουμπλαρισμένες ή με υπότιτλους: «Τις πιο πολλές φορές θεωρούν τις ταινίες που έρχονται από το εξωτερικό ως «δύσκολες», καλλιτεχνικές παραγωγές. Αυτές οι ταινίες, παρουσιάζουν και την δυσκολία πως δεν μπορούν να βρουν διανομή στην τηλεόραση. Επίσης, τα ξενόγλωσσα φιλμ έχουν εξ ορισμού μεγαλύτερη απήχηση στις χώρες παραγωγής τους. Η Πολίτικη Κουζίνα, για παράδειγμα, θα ήταν πολύ δύσκολο να έχει επιτυχία στην Αμερική μιας και θα έπρεπε να πρώτα εξηγηθούν οι ιστορικές αναφορές της στο αμερικανικό κοινό»

 

Ο Gianopulos υποστήριξε πως για να βρει μια ταινία το κοινό της, απαιτούνται δυο πράγματα: Η εύκολη πρόσβαση του κοινού (internet, DVD) και το χαμηλό κόστος παραγωγής (που επιτυγχάνεται με τα ψηφιακά μέσα).

 

Μιλώντας για το τι σημαίνει ανάπτυξη σεναρίου, έκανε τον παρακάτω παραλληλισμό: «Όταν χτίζεις ένα μουσείο 200.000.000 δολαρίων, πρέπει να έχεις κάνει καλή προετοιμασία. Αυτή η προετοιμασία για εμάς είναι το σενάριο. Δεν βρίσκεις μια ταινία στο δρόμο. Συνήθως αγοράζεις τα δικαιώματα από κάποιο βιβλίο, και το μετατρέπεις σε σενάριο. Δεν είναι όμως τόσο εύκολο, όσο ακούγεται. Είναι μια καλλιτεχνική διαδικασία, η οποία απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από αυτούς που την αναλαμβάνουν».

 

Αναφορικά με το ψηφιακό σινεμά, ένα θέμα που έχει απασχολήσει σχεδόν όλα τα φετινά masterclasses, είπε πως το πρόβλημα του εξοπλισμού για τους νέους κινηματογραφιστές έχει πλέον λυθεί και υποστήριξε πως το πρόβλημα σήμερα είναι η διανομή. Όταν την κάνεις on line, δεν εξασφαλίζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο τη διαφήμιση αλλά και το μάρκετινγκ της ταινίας. «Στην Αμερική, μπορεί να κάνεις μια ταινία με 2-3 εκατομμύρια δολάρια, αλλά χρειάζονται τριπλάσια χρήματα για να γίνει γνωστή στον κόσμο», επεσήμανε και έφερε ως παράδειγμα το ελληνικό ντοκιμαντέρ SugarTown, το οποίο θεωρεί εξαιρετικό, εντούτοις κανείς απ’ τους Έλληνες φίλους του δεν τον είχε πληροφορήσει για την ύπαρξη του.

 

Στη συνέχεια ο Jim Gianopulos αναφέρθηκε στις νέες τεχνολογίες 3D και Real-D, δηλώνοντας σίγουρος για την επιτυχία τους: «Μερικοί από τους κορυφαίους σκηνοθέτες παγκοσμίως, όπως ο Σπίλμπεργκ, ο Κάμερον, ο Ζεμέκις, και ο Τζάκσον, χρησιμοποιούν πλέον το 3D. Όσο μεγαλώνουν οι οθόνες στο σπίτι, πρέπει και εμείς να εφευρίσκουμε καινούριους τρόπους που θα ξαναφέρουν τους θεατές στις κινηματογραφικές αίθουσες».

 

Όταν ρωτήθηκε για το αν υπάρχει κάποια συνταγή που μπορεί να οδηγήσει μια ταινία στα Όσκαρ, ο Jim Gianopulos ήταν κατηγορηματικός: «Όταν κάνεις μια ταινία στόχος σου πρέπει να είναι η ποιότητα του αποτελέσματος και όχι τα Όσκαρ».