10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης –
Εικόνες του 21ου Αιώνα
7-16 Μαρτίου 2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟY
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ: Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Θέματα προϋπολογισμού, συμπαραγωγών, αλλά και ευελιξίας του δημιουργού στην διαδικασία υλοποίησης ενός ντοκιμαντέρ, κυριάρχησαν στο εργαστήρι «Η παραγωγή στο ντοκιμαντέρ» που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 15 Μαρτίου, στην Αποθήκη 1, στο λιμάνι και στο οποίο συμμετείχαν ο Φινλανδός σκηνοθέτης Arto Halonen, τιμώμενο πρόσωπο του 10ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, o δημοσιογράφος, σκηνοθέτης και συμπαραγωγός στο ντοκιμαντέρ Be like others Peter Wintonick, η παραγωγός Όλγα Αμπάζογλου και η παραγωγός και σκηνοθέτις Valerie Kontakos. Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο κριτικός κινηματογράφου Γιώργος Κρασσακόπουλος.
Σε ερώτημα για το εάν σήμερα η παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ είναι πιο δύσκολη σε σχέση με το παρελθόν, ο Peter Wintonick σχολίασε: «Έχει γίνει πιο δύσκολη γιατί ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Σκεφτείτε ότι παράγονται περίπου 10.000 ντοκιμαντέρ παγκοσμίως κάθε χρόνο. Τα κονδύλια είναι περιορισμένα και η νοοτροπία των καναλιών κοντόφθαλμη. Ωστόσο υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι χρηματοδότησης, μέσω της προβολής στο διαδίκτυο».
Στους περιορισμούς που θέτει η τηλεόραση στην παραγωγή των ντοκιμαντέρ αναφέρθηκε η Valerie Kontakos. Μαζί της συμφώνησε ο Arto Halonen, ο οποίος τόνισε χαρακτηριστικά ότι: «Κάποιες φορές μπορείς να αντλήσεις οφέλη από την τηλεοπτική χρηματοδότηση, ενώ άλλες φορές σου καταστρέφει την ιδέα».
Η Όλγα Αμπάζογλου χαρακτήρισε αριστοκρατική τη στάση των Ελλήνων δημιουργών: «Δεν καταλαβαίνω αυτή την εσωστρέφεια που τους διακρίνει. Δεν ασχολούνται με το τι συμβαίνει εκτός Ελλάδας, παρά μόνο ποιος πήρε τα περισσότερα χρήματα. Το ντοκιμαντέρ είναι μία συλλογική δουλειά και θα μπορούσαν να κερδίσουν πολλά, αν συνεργάζονταν με ξένους. Ας αναζητήσουμε λοιπόν συμπαραγωγές εκτός Ελλάδας». Η Valerie Kontakos πρόσθεσε: «Πρέπει να ξέρουν γιατί κάνουν ντοκιμαντέρ. Κάποιες φορές δεν το εκτιμούν, το χρησιμοποιούν ως μέσο μετάβασης για τις ταινίες μυθοπλασίας, ενώ αποτελεί από μόνο του μία ιδιαίτερη φόρμα».
Στη συνέχεια οι ομιλητές αναλύσανε τις δυσκολίες χρηματοδότησης σε διάφορες χώρες, την ευελιξία που θα πρέπει να διακρίνει έναν καλλιτέχνη για να εξασφαλίσει οικονομική ενίσχυση και το πως λειτουργούν, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιου είδους προβλήματα. «Κοιτάζω στον καθρέφτη και ομολογώ ότι δεν πίστεψα αρκετά στην ιδέα, γι’ αυτό δεν βρήκα χρήματα», επεσήμανε η Όλγα Αμπάζογλου. Ο Arto Halonen διηγήθηκε ότι προσπαθούσε εννέα χρόνια να βρει πόρους για μία ταινία που ήθελε να κάνει, ωστόσο όταν δεν το κατάφερε, κατάλαβε ότι έπρεπε να προχωρήσει παρακάτω.
«Σε ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού πολλές φορές ξεκινώ μόνο με την πιστωτική μου κάρτα. Ξέρετε, χρειάζεται λίγη ανευθυνότητα και τρέλα. Θεωρώ ότι, αν είσαι παθιασμένος με μία ιδέα, είναι καλύτερα να ξεκινήσεις τα γυρίσματα και στην πορεία κάποιος θα σε στηρίξει. Αν εσύ δεν πιστέψεις στον εαυτό σου, τότε ποιος θα πιστέψει σε σένα;», αναρωτήθηκε ο Peter Wintonick, σημειώνοντας πως η δημιουργία ντοκιμαντέρ δεν είναι απλά ένα επάγγελμα, αλλά τρόπος ζωής. «Είμαι κοινωνικός ακτιβιστής και με τη δουλειά μου θέλω να οδηγήσω στη δράση και την κινητοποίηση», τόνισε.
