Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ
Την Τρίτη 18 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας του Ολύμπιον, το 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με την Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «Τέχνη» και το Τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ, τίμησε τη μνήμη του Ζυλ Ντασέν, πραγματοποιώντας μια ειδική προβολή της κλασικής ταινίας του Η νύχτα και η πόλη. «Ο θάνατος του Ντασέν είναι μια μεγάλη απώλεια για την Ελλάδα, αλλά και για το παγκόσμιο σινεμά. Η νύχτα και η πόλη είναι μία από τις καλύτερες ταινίες του, την οποία γύρισε στην Ευρώπη, εξόριστος από τη συντηρητική Αμερική. Με τις ταινίες του ο Ντασέν μας απέδειξε ότι το δημιουργικό πνεύμα δεν υποκύπτει σε απαγορεύσεις. Αυτό το πνεύμα του γιορτάζουμε σήμερα», σημείωσε χαιρετίζοντας την εκδήλωση η διευθύντρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Δέσποινα Μουζάκη. Παράλληλα, ευχαρίστησε για τη συνεργασία τη ΜΚΕ «Τέχνη», την οποία χαρακτήρισε «φάρο που μας οδηγεί στην πηγή αυτού που αγαπάμε», υπενθυμίζοντας ότι η δημιουργία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου ξεκίνησε το 1960 με πρωτοβουλία της.
Η πρόεδρος της Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρείας «Τέχνη» Αθανασία Τσατσάκου σημείωσε ότι δικαιώνεται το όραμα του Λίνου Πολίτη και του Παύλου Ζάννα, που έριξαν το “σπόρο” για να ανθίσει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και πρόσθεσε ότι η προβολή τη ταινίας του Ντασέν αποτελεί απόδοση τιμής σε ένα μεγάλο Έλληνα δημιουργό.
«Πριν από 50 και πλέον χρόνια ο Παύλος Ζάννας προλόγιζε την ταινία του Ζυλ Ντασέν Η νύχτα και η πόλη. Σήμερα η ταινία του Ντασέν προβλήθηκε στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Αυτή ήταν η ενδιαφέρουσα σύμπτωση της βραδιάς», παρατήρησε ο κριτικός κινηματογράφου Αλέξης Δερμεντζόγλου. Η, εξίσου ενδιαφέρουσα, αντίφαση της βραδιάς ήταν η εικόνα της αίθουσας: γεμάτα όλα τα καθίσματα και δεκάδες νέοι άνθρωποι να στέκονται όρθιοι στους διαδρόμους για να παρακολουθήσουν την ταινία. Πέρσι το χειμώνα, όταν προβλήθηκε η επανέκδοση της ταινίας στις κινηματογραφικές αίθουσες της Θεσσαλονίκης η εικόνα ήταν διαφορετική. «Τα εισιτήρια που κόπηκαν σε μια εβδομάδα ήταν πολύ λιγότερα από αυτά που κόπηκαν απόψε», σχολίασε ο κ. Δερμεντζόγλου και χαρακτήρισε την ταινία απίστευτα διαχρονική. «Πενήντα οκτώ χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ζούμε ακριβώς την ίδια ερεβώδη εποχή της ανασφάλειας, με θεατρίνους της ζωής που όλο κυνηγούν μια τελευταία ευκαιρία και όλο αποτυγχάνουν. Η ταινία κάνει ένα νοσηρό ταξίδι στο αμερικανικό ή μάλλον στο παγκόσμιο όνειρο, δείχνοντάς μας ότι είμαστε όλοι Φέιμπιαν».
