ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 21/11
Για συναισθήματα, πάθη και κινηματογραφικά όνειρα που μοιράστηκαν με τους ήρωές τους, μίλησαν οι συμμετέχοντες του Κουβεντιάζοντας που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 21 Νοεμβρίου στο Αντλιοστάσιο.
Στη συζήτηση πήραν μέρος η Κόριννα Αβρααμίδου, σκηνοθέτιδα της ταινίας Ο τελευταίος γυρισμός (Ελληνικό τμήμα), η Γκρέισι Ότο, ηθοποιός στην ταινία Τρία τυφλά ποντίκια (Διεθνές Διαγωνιστικό), ο Ντιαστέμ, σκηνοθέτης του Ο θόρυβος των άλλων γύρω μας (Διεθνές Διαγωνιστικό) και ο Αμπντολρεζά Καχανί σκηνοθέτης του Εκεί πέρα (Διεθνές Διαγωνιστικό), μαζί με τον ηθοποιό του Μαζντάκ Μιραμπεντινί.
«Η ταινία μου είναι μια ιστορία αγάπης που εκτυλίσσεται το 1974», σημείωσε η Κόριννα Αβρααμίδου. «Αναφέρεται σε κάποιους ανθρώπους η ζωή των οποίων πρόκειται σύντομα να ανατραπεί από τον πόλεμο. Είναι μια ταινία για την απώλεια της αθωότητας, για το τέλος μιας εποχής. Κόσμος που το έχει δει λέει ότι τους αγγίζει, επειδή είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα που να έχει ζήσει, αγαπήσει και χάσει τα πάντα. Καθώς ανέπτυσσα το σενάριο, με ρωτούσαν αν θα κάνω ιστορία αγάπης ή πολιτική ταινία. Η απάντηση για μένα ήταν πως θα κάνω μια ιστορία αγάπης σε πολιτικό φόντο. Η αγάπη είναι που χαρίζει δύναμη στην ιστορία, γιατί στο τέλος όλα χάνονται, στο τέλος όλη η χώρα χάνεται, οπότε οι προσωπικές διαφορές χάνονται κι αυτές».
«Ο σκηνοθέτης της ταινίας Μάθιου Νιούτον προσπαθούσε να πει μια ιστορία για τους Αυστραλούς άντρες, οι οποίοι δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, δε μιλάνε μεταξύ τους – τουλάχιστον όχι όπως κάνουν οι γυναίκες», είπε στη συνέχεια, η σκηνοθέτης, ηθοποιός και μοντέρ Γκρέισι Ότο. Σε ερώτηση για το ποια από τις τρεις ιδιότητες προτιμά, απάντησε: «Μπορεί να έχω σκηνοθετήσει μικρού μήκους ταινίες μόνο, αλλά αυτό θέλω να κάνω. Στη συγκεκριμένη ταινία είμαι ηθοποιός γιατί όλες οι άλλες δουλειές είχαν καταληφθεί ήδη, ενώ ξεκίνησα να κάνω το μοντάζ γιατί είχαμε όλο το υλικό στο σπίτι μας. Το απόλαυσα, αλλά προτιμώ πάνω απ’ όλα να είμαι σκηνοθέτις».
«Όταν γράφεις ένα βιβλίο ή όταν κάνεις μια ταινία η φιλοδοξία είναι να δημιουργήσεις συναίσθημα», τόνισε ο Ντιαστέμ. «Σ’ αυτή την ταινία χρησιμοποιώ την τέχνη, επειδή όλοι οι χαρακτήρες είναι καλλιτέχνες, τραγουδούν, χορεύουν, παίζουν θέατρο, για να τη συνδέσω με τη ζωή, η οποία σημαίνει συναίσθημα. Επίσης ήθελα να δείξω τη σύνδεση μεταξύ αυτού που οι χαρακτήρες δείχνουν προς τα έξω και αυτού που πραγματικά νιώθουν», διευκρίνισε και συνέχισε: «Μας έκανε πολύ μεγάλη έκπληξη η αντίδραση του κοινού της Θεσσαλονίκης – ιδίως επειδή πρόκειται και για την πρώτη φορά που προβάλλεται εκτός Γαλλίας. Στην προβολή ακούγαμε τον κόσμο να γελάει σε διαφορετικά σημεία απ’ ότι το γαλλικό κοινό. Είναι όμως εύκολο ακόμα και για το ξένο κοινό να ταυτιστεί με την ταινία γιατί αφορά στην τέχνη και τους καλλιτέχνες, έχει τραγούδι και χορό, και τα συναισθήματα έχουν διεθνή απήχηση».
«Έχω μάθει πως όταν δεν προσπαθείς να δείξεις τα συναισθήματα και τις σχέσεις θα ζωντανέψουν από μόνα τους», εξήγησε ο Αμπντολρεζά Καχανί. «Με την ταινία μου ήθελα να τονίσω την ρουτίνα της καθημερινότητας. Πως ένα ζευγάρι, όπως το ζευγάρι της ταινίας, χάνει σημαντικές στιγμές, επηρεασμένο απ’ αυτήν. Δεν ξέρω αν το πέτυχα, αλλά ο στόχος μου ήταν να δημιουργήσω μια απλή, έντονη, χαμηλού προϋπολογισμού ταινία», κατέληξε.
«Η ταινία βασίζεται εν μέρει στην πραγματική ζωή μου, και την κοινή μας φαντασία ως συν-σεναριογράφοι», σημείωσε τέλος ο Μαζντάκ Μιραμπεντινί. «Είχα επιστρέψει στο Ιράν από την Αμερική, κι επειδή είχαμε δει ο ένας την ταινία του άλλου, θέλαμε να συνεργαστούμε και κάπως έτσι προέκυψε το Εκεί πέρα», είπε, κλείνοντας τη συζήτηση ο πρωταγωνιστής της ταινίας.
