ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ
NO SUBTITLES NECESSARY: LASZLO AND VILMOS - RICH BROTHER - MARINA OF THE ZABBALEEN
Συνέντευξη Τύπου παραχώρησαν την Πέμπτη 19 Μαρτίου στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» οι σκηνοθέτες James Chressanthis (No Subtitles Necessary: Laszlo and Vilmos), Insa Onken (Rich Brother) και Engi Wassef (Marina of the Zabbaleen), στο πλαίσιο του 11ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου αιώνα.
Με την ταινία No Subtitles Necessary: Laszlo and Vilmos, μια καταγραφή της κοινής δημιουργικής διαδρομής των Ούγγρων διευθυντών φωτογραφίας Λάζλο Κόβατς και Βίλμος Ζίγκμοντ, ο ομογενής κινηματογραφιστής James Chressanthis αποτίνει φόρο τιμής σε δύο ινδάλματά του. «Η ευθύνη που αισθανόμουν ήταν τεράστια, είχα μεγάλη ανησυχία για το αποτέλεσμα. Οι ταινίες του Λάζλο και του Βίλμος είχαν ανθρώπινη διάσταση, κάτι που σήμερα απουσιάζει. Με το έργο τους δημιούργησαν εικόνες που έχουν περάσει στην ιστορία και έχουν καταγραφεί στη μνήμη όλων των κινηματογραφόφιλων», σχολίασε σχετικά ο James Chressanthis.
Την συνέντευξη Τύπου τίμησε με την παρουσία του και ο ίδιος ο Vilmos Zsigmond, ο μοναδικός από τους δύο “πρωταγωνιστές” του ντοκιμαντέρ του Chressanthis που παραμένει εν ζωή. «Ο Λάζλο και εγώ φοιτήσαμε μαζί στην σχολή κινηματογράφου, φύγαμε μαζί από την Ουγγαρία όταν εισέβαλαν τα σοβιετικά στρατεύματα, ήμασταν προορισμένοι να είμαστε μαζί. Στις ΗΠΑ, ο ένας έβρισκε δουλειά στον άλλον, όποτε βεβαίως δεχόμασταν περισσότερες επαγγελματικές προτάσεις από όσες μπορούσαμε να διεκπεραιώσουμε. Η συνεργασία μεταξύ συναδέλφων είναι πολύ προτιμότερη από τους τσακωμούς και τη ζήλεια», είπε ο βραβευμένος με Όσκαρ διευθυντής φωτογραφίας, προτού δώσει τα εύσημα στον James Chressanthis: «Κανείς δεν θα μπορούσε να φτιάξει το ντοκιμαντέρ καλύτερα από αυτόν, καθώς το έφτιαξε με τα μάτια του κινηματογραφιστή. Ως διευθυντής φωτογραφίας που είναι και ο ίδιος, επέλεξε τον κατάλληλο φωτισμό για τις σκηνές που γύρισε. Επιπλέον, διάλεξε τα ιδανικά αποσπάσματα από τις ταινίες μου. Ούτε εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω καλύτερη επιλογή!».
Στο πρώτο της ντοκιμαντέρ με τίτλο Rich Brother, η Insa Onken παρακολουθεί την προσπάθεια ενός φτωχού νεαρού από το Καμερούν, του Μπεν, που φτάνει στη Γερμανία με το όνειρο να γίνει επαγγελματίας πυγμάχος. «Το φιλμ δεν επικεντρώνεται στην πυγμαχική καριέρα του Μπεν, μιλά για την ίδια τη ζωή του. Τα γυρίσματα διήρκεσαν δύο χρόνια και ολοκληρώθηκαν με την επιστροφή του Μπεν στο Καμερούν», τόνισε η σκηνοθέτρια, η οποία αναφέρθηκε επίσης στην τυχαία γνωριμία της μαζί του: «Μια μέρα, ενώ έκανα τζόκιν στους δρόμους του Βερολίνου, τον είδα να τρέχει και να προπονείται ρίχνοντας γροθιές στον αέρα!». Παρών στην συνέντευξη Τύπου ήταν και ο ίδιος ο Μπεν, που πήρε το λόγο για να σχολιάσει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως οικονομικός μετανάστης στη Γερμανία: «Η πυγμαχία ήταν ο μόνος τρόπος για να πετύχω. Ωστόσο, κάθε 2-3 μήνες αναγκαζόμουν να αλλάζω σχολή, επειδή δεν είχα να πληρώνω τα δίδακτρα. Ο πρώτος μου επαγγελματικός αγώνας ήταν διάρκειας 25 λεπτών, με αμοιβή 50 ευρώ. Ήταν πάρα πολύ λίγα χρήματα, αλλά το ίδιο ποσό είχε μεγάλη αξία στο Καμερούν».
Η γεννημένη στην Αίγυπτο και μεγαλωμένη στη Νέα Υόρκη Engi Wassef επέστρεψε στα πάτρια εδάφη για να κάνει γνωστή την ιστορία των Ζάμπαλιν, των κατοίκων της περιοχής Μουκάταμ στο Κάιρο, που ζουν ανακυκλώνοντας σκουπίδια. Όπως, όμως, φανερώνει και ο τίτλος της ταινίας της, Marina of the Zabbaleen, πάνω απ’ όλα διηγείται την ιστορία της 7χρονης Μαρίνα. «Ήμουν πολύ τυχερή που βρήκα τη Μαρίνα, όχι μόνο επειδή το πρόσωπό της ‘γράφει’ στην κάμερα, αλλά και επειδή είναι μια πανέξυπνη κοπέλα», σημείωσε χαρακτηριστικά η σκηνοθέτις. Η Engi Wassef αναφέρθηκε επίσης στους λόγους που την οδήγησαν να ασχοληθεί με τη μικρή αυτή κοινότητα: «Αποφάσισα να γυρίσω το ντοκιμαντέρ όταν άκουσα ότι τη δουλειά των Ζάμπαλιν θα αναλάμβαναν πολυεθνικές εταιρείες. Σκέφτηκα ότι η ιστορία τους έχει ενδιαφέρον και από περιβαλλοντικής άποψης, καθώς επί 65 χρόνια έκαναν καταπληκτική δουλειά. Ανακυκλώνουν το 90% των σκουπιδιών που μαζεύουν, ποσοστό εντυπωσιακό, με δεδομένο μάλιστα ότι το Κάιρο είναι η πόλη με τα περισσότερα σκουπίδια στην Αφρική», εξήγησε η Engi Wassef και συμπλήρωσε: «Ήταν η πρώτη φορά που οι κάτοικοι της κοινότητας επέτρεψαν στις κάμερες να καταγράψουν την ιστορία τους».
