Το πρωτοποριακό εγχείρημα «Streaming Project – Ντοκιμαντέρ σε Ταυτόχρονη Μετάδοση» άνοιξε αυλαία με μεγάλη επιτυχία τη Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012, στο πλαίσιο του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, με την προβολή της ταινίας To λιμάνι της ελπίδας του Μάγκνους Γκέρτεν, στην αίθουσα Ολύμπιον.
Για δεύτερη χρονιά, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης εφαρμόζει το συγκεκριμένο πρόγραμμα σε συνεργασία με το Εργαστήριο Ηλεκτροακουστικής και Τηλεοπτικών Συστημάτων της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, υπό την επίβλεψη του καθηγητή Γιώργου Παπανικολάου. Χάρη στις νέες τεχνολογίες, το ΦΝΘ «ταξιδεύει» σε 4 πόλεις της Ελλάδας - Κέρκυρα, Πάτρα, Ρέθυμνο και Ηράκλειο – καθώς και στη Λευκωσία της Κύπρου, σε συνεργασία με τα κατά τόπους Πανεπιστημιακά Ιδρύματα (Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΤΕΙ Ρεθύμνου, Πανεπιστήμιο Κρήτης και Frederick University). Η ταυτόχρονη μετάδοση αφορά στις προβολές του Φεστιβάλ οι οποίες πραγματοποιούνται στο Ολύμπιον μέχρι και την Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012 στη ζώνη των 20.30.
Την εκδήλωση προλόγισε ο διευθυντής του ΦΚΘ, Δημήτρης Εϊπίδης, μιλώντας αρχικά για το εγχείρημα που εγκαινιάστηκε στην περσινή διοργάνωση και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, καθώς μέσω της τεχνολογίας έγινε εφικτό να μεταδοθεί το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και σε άλλες πόλεις. «Το πρόγραμμα αυτό αποδεικνύεται πάρα πολύ χρήσιμο για το Φεστιβάλ, μέσα από την αρωγή ενός σοφού ανθρώπου, του καθηγητή Γιώργου Παπανικολάου από το ΑΠΘ», σημείωσε ο κ. Εϊπίδης. Ο ίδιος χαιρέτησε όλους τους θεατές που παρακολουθούσαν την προβολή, τόσο από το Ολύμπιον όσο και από τις άλλες πόλεις, ανανεώνοντας μαζί τους το ραντεβού μέσω του Streaming Project για τις προσεχείς ημέρες.
Από την πλευρά του, ο κ. Παπανικολάου επεσήμανε: «Η πρώτη φορά που είχα εμπειρία σχετική με την ταυτόχρονη μετάδοση ήταν κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας του 2004, όπου εκπέμπαμε σε υψηλή ευκρίνεια (HD). Ύστερα έκανα ανάλογες μεταδόσεις από τη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ και έπειτα στο Φεστιβάλ, όπου αποφασίσαμε με τον κ. Εϊπίδη να μεταφέρουμε αυτή την εμπειρία σε απομακρυσμένες περιοχές. Δεν είναι εύκολο αυτό, διότι δυστυχώς δεν υπάρχουν ακόμη επαρκείς υποδομές για να υποστηρίξουν ένα τέτοιο έργο». Επιπλέον, ο κ. Παπανικολάου εξήγησε πώς επιτυγχάνεται αυτή η ταυτόχρονη σύνδεση, κάνοντας λόγο για μια τεχνολογία που βρίσκεται προ των πυλών. «Χάρη σε ένα δίκτυο οπτικής ίνας που συνδέει τα πανεπιστήμια, καταφέραμε να το ‘’ενώσουμε’’ με το Ολύμπιον, κάνοντας αυτή την εμπειρία διαδραστική. Πιστεύω ότι έτσι φέρνουμε τον κόσμο πιο κοντά, γινόμαστε μια κοινότητα», πρόσθεσε ο ίδιος. Τέλος, ο κ. Παπανικολάου υπογράμμισε την υποστήριξη που είχε από τους φοιτητές του σε αυτή την προσπάθεια, ενώ συμπλήρωσε: «Είναι καιρός οι νέοι να στραφούν στις ψηφιακές τεχνολογίες, χωρίς ωστόσο να ξεχνάμε ότι πέρα από αυτές υπάρχουν και οι άνθρωποι, οι οποίοι παραμένουν ακόμη, ευτυχώς, αναλογικοί».
Το παρών στην εκδήλωση έδωσαν ο Μάγκνους Γκέρτεν, σκηνοθέτης της ταινίας Το λιμάνι της ελπίδας, συνοδευόμενος από τον παραγωγό του. Το ντοκιμαντέρ εστιάζει στην ιστορία των εβραίων που, έπειτα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βρήκαν καταφύγιο στο Μάλμε της Σουηδίας. Προλογίζοντας την προβολή, ο δημιουργός δήλωσε: «Είναι τιμή μου να βρίσκομαι εδώ. Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε προβολή η οποία γίνεται ταυτόχρονα σε πολλές πόλεις και σε δύο χώρες. Ευχαριστώ πολύ όλους εσάς που είστε εδώ, καθώς και το ίδιο το Φεστιβάλ, όπου η ταινία μου πραγματοποιεί παγκόσμια πρεμιέρα. Το ντοκιμαντέρ διαδραματίζεται στη γενέτειρά μου, το Μάλμε, και παρότι εξιστορεί γεγονότα που συνέβησαν το 1945 πιστεύω πως έχει πολλά να πει και για το σήμερα». Ο σκηνοθέτης έκλεισε την ομιλία του ευχόμενος όλες οι πόλεις να ευχαριστηθούν την προβολή.
Στο Q&A που ακολούθησε, συμμετείχε εκτός από το κοινό του Ολύμπιον, και το κοινό των πόλεων όπου γίνεται η ταυτόχρονη μετάδοση στο πλαίσιο του 14ου ΦΝΘ. Θεατές από τη Λευκωσία ρώτησαν τον σκηνοθέτη σχετικά με τη διάρκεια των γυρισμάτων καθώς και για ενδεχόμενη δική του παρέμβαση στο εξαιρετικής ποιότητας αρχειακό υλικό. Ο κ. Γκέρτεν ξεκαθάρισε πως επρόκειτο για εξ ολοκλήρου αυθεντικό υλικό, η ποιότητα του οποίου είναι όντως εντυπωσιακή όσο και χαρακτηριστική του εθνικού αρχειακού υλικού της Σουηδίας. «Πραγματοποιήσαμε ορισμένα σκαναρίσματα υψηλής ευκρίνειας για να επιτύχουμε την καλύτερη δυνατή ποιότητα», είπε χαρακτηριστικά. Αναφορικά με το μεγάλο διάστημα που απαιτήθηκε για να ολοκληρωθεί η ταινία, ο δημιουργός σημείωσε: «Χρειάστηκαν τρία χρόνια, καθώς προσπαθούσαμε πάντοτε να βρούμε τα ακριβή αρχεία για τις ημερομηνίες στις οποίες θα ανταποκρινόταν η αφήγηση. Δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ αρχειακό υλικό μόνο και μόνο ως μέσο εικονογράφησης».
Τέλος, ο σκηνοθέτης απάντησε σε ερώτηση θεατή από το Ρέθυμνο σχετικά με το επίπεδο συναισθηματικής φόρτισης που προκαλεί η ταινία, καταθέτοντας μια προσωπική παράμετρο του τρόπου δουλειάς του: «Το να κάνω ντοκιμαντέρ σημαίνει πολλά για μένα. Παρότι είναι σαν να κάνω ένα δημοσιογραφικού χαρακτήρα ντοκιμαντέρ, επενδύω πολλά συναισθήματα σε αυτό. Όταν μια ιστορία αναφέρεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αναγκαστικά θα εμπεριέχει και συναίσθημα. Το ζητούμενο για μένα ήταν το βρω μέσα από διαφορετικούς τρόπους. Μάλιστα, αυτό είναι που πιστεύω ότι αυτό αναζητώ τελικά μέσα σε μια ταινία, τα συναισθήματα».
