ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ
LITTLE LAND / Η ΓΗ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ /
Η ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ
Συνέντευξη Τύπου παραχώρησαν την Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013, στο πλαίσιο του 15ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, οι σκηνοθέτες Νικόλα Ζαμπέλι
(Η γη του αύριο-Πώς αποφασίσαμε να γκρεμίσουμε το αόρατο τείχος – συν-σκηνοθεσία με τον Αντρέα Πάκο Μαριάνι), Τινατίν Γουρτσιάνι (Η μηχανή που κάνει τα πάντα να εξαφανίζονται) και Νίκος Νταγιαντάς (Little Land).
Η ταινία Η γη του αύριο – Πώς αποφασίσαμε να γκρεμίσουμε το αόρατο τείχος διαδραματίζεται στο παλαιστινιακό χωριό Ατ-Tουάνι, το οποίο δέχεται διαρκείς επιθέσεις από τους Ισραηλινούς εποίκους που ζουν στο γειτονικό συνοικισμό του Μαόν. Ως απάντηση, οι ντόπιοι έχουν αναπτύξει έναν τρόπο μη βίαιης αντίστασης, με «όπλο» τις κάμερες, καταγράφοντας τα τεκταινόμενα, όπως υπογράμμισε ο Νικόλα Ζαμπέλι, ένας εκ των δύο σκηνοθετών. «Μπαίνοντας στο χωριό παίρνεις μια πρώτη γεύση του τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη: πρόκειται για έναν ψυχρό πόλεμο, αν και δεν συμβαίνουν εχθροπραξίες. Υπάρχουν ένα σωρό σημεία ελέγχου, η είσοδος είναι πολύ δύσκολη, αλλά το πιο απογοητευτικό είναι να συνηθίσεις ότι αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι εκεί. Τα ΜΜΕ επικεντρώνονται στις συρράξεις και όχι στη σκληρή καθημερινότητα κι αυτό είναι μια πολιτική απόφαση, γιατί οι πολιτικές ελίτ θέλουν να διαιωνίσουν τη σύρραξη, ενώ ο πληθυσμός υποφέρει», τόνισε ο κ. Ζαμπέλι. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας είναι ο εκφοβισμός που υφίστανται οι μαθητές καθοδόν προς το σχολείο. «Οι έποικοι δεν επέτρεπαν στα παιδιά να φτάσουν στο σχολείο και γι’ αυτό οι γονείς τους ξεκίνησαν περιπολίες συνοδείας. Είναι συγκλονιστική ως εικόνα, αλλά το βασικό θέμα είναι ότι τους παίρνουν τη γη, με τη στρατηγική δημιουργίας ασφαλών περιοχών και τελικά την αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού», είπε ο σκηνοθέτης. Στην Παλαιστίνη πολλοί άνθρωποι έχουν βιντεοκάμερες για την καταγραφή πράξεων βίας και τις χρησιμοποιούν ως μέσο άμυνας. «Στη μη βίαιη στρατηγική είναι σημαντικό να καταγράφεις τα γεγονότα. Φυσικά και η αντίπαλη πλευρά κάνει το ίδιο. Πρόκειται για έναν ‘’πόλεμο αναπαράστασης’’, όπου νικητής είναι αυτός που αποτυπώνει την ιστορία», σημείωσε ο δημιουργός.
Το ντοκιμαντέρ Η μηχανή που κάνει τα πάντα να εξαφανίζονται της Τινατίν Γουρτσιάνι είναι ένα κολάζ συνεντεύξεων από ανθρώπους που μιλούν για τη σύγχρονη Γεωργία. «Έζησα πολλά χρόνια στην Ευρώπη και όταν επέστρεψα στη χώρα μου ήθελα να κάνω μια ταινία μυθοπλασίας για να γεφυρώσω αυτό το χάσμα. Έκανα λοιπόν ένα κάλεσμα σε ακρόαση και είδα ότι κάθε πρόσωπο που ήρθε σε αυτή είχε και μια διαφορετική ιστορία να διηγηθεί. Έτσι αποφάσισα να γυρίσω την πραγματική ιστορία πραγματικών ανθρώπων», επεσήμανε η σκηνοθέτιδα. «Νομίζω ότι όσοι συμμετείχαν στην ακρόαση ήθελαν να μοιραστούν συναισθήματα και εμπειρίες ζωής, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα είναι έντονα συγκινησιακό», σημείωσε η κ. Γουρτσιάνι. Στη διαδικασία αυτή, η έκπληξη για τη δημιουργό ήταν «ο τρόπος που οι άνθρωποι μπορούν να ανοιχτούν μπροστά στους άλλους, χάρη στη μαγεία του σινεμά». Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η ιστορία μιας κοπέλας που η μητέρα της την εγκατέλειψε όταν ήταν μικρή. «Ήθελε να συναντηθεί με τη μητέρα της και έψαχνε ένα λόγο για να ξεπεράσει το θυμό της. Τελικά διαπίστωσα ότι μητέρα και κόρη είχαν ανάγκη να υπάρχει κάποιος τρίτος στην κουβέντα». Όσο για το εάν το ντοκιμαντέρ είναι η εικόνα της σημερινής Γεωργίας, η κ. Γουρτσιάνι είπε: «Η ταινία δεν εστιάζει στη χώρα, είναι η δική μου υποκειμενική άποψη για αυτήν. Επέλεξα νεαρά άτομα έτσι ώστε να λειτουργήσω ως καταλύτης και να μου αφηγηθούν την κατάσταση στη χώρα. Νομίζω ότι δεν μπορούν να ταυτιστούν με αυτή και δεν μπορούν να ξεκινήσουν τη ζωή τους εκεί».
Παίρνοντας το λόγο στη συνέντευξη Τύπου, ο Νίκος Νταγιαντάς αναφέρθηκε στην ταινία του Little Land, που ακολουθεί τον 35χρονο Θοδωρή, ο οποίος με την έναρξη της κρίσης, εγκαθίσταται στην Ικαρία και μυείται στα μυστικά της αξιοσημείωτης μακροβιότητας των κατοίκων του νησιού. Όπως υπογράμμισε αρχικά ο σκηνοθέτης, επισκέφτηκε το νησί ιδιαίτερα αναστατωμένος. «Ο λόγος ήταν ότι μέχρι τότε στην επαγγελματική μου πορεία έκανα ό,τι μπορούσα για να επιβιώσω και συνειδητοποίησα ότι κρέμομαι από μια κλωστή. Αν κάποια στιγμή κατέρρεε η ΕΡΤ και δεν μπορούσα να κάνω ντοκιμαντέρ, μάλλον θα ασχολιόμουν με γάμους και βαφτίσεις για να επιβιώσω. Πήγα στην Ικαρία λοιπόν μην ξέροντας εάν θα έχω την ευκαιρία να κάνω άλλη ταινία μετά από αυτή. Ένιωθα ότι δεν έχω κανέναν έλεγχο στη ζωή μου.. Εκεί, όμως, διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι δεν μιλούσαν για κρίση, αλλά για πράγματα απλά: τα ζώα τους, τα χωράφια, το διπλανό χωριό που θέλει να αλλάξει όνομα... Εκεί οι άνθρωποι παράγουν το μεγαλύτερο μέρος της τροφής τους και κάνουν περισσότερα από ένα επαγγέλματα. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας έχει ζώα, ελιές, αμπέλια, μέλισσες, ένα μαγαζί, κάνει και μεταφορές. Σκέφτηκα λοιπόν ότι κι εγώ θα θελα να μάθω περισσότερα, να ξεφύγω από το ένα που ξέρω να κάνω», αφηγήθηκε ο κ. Νταγιαντάς. Στην πορεία προέκυψε και η φιλοσοφική αναζήτηση. «Οι ικαριώτες ζουν με βάση τις κύριες φιλοσοφικές θέσεις των αρχαίων Ελλήνων - ‘’τα πάντα ρει’’, ‘’παν μέτρον άριστον’’-, μόνο που γι’ αυτούς δεν είναι θεωρία, είναι βίωμα. Ήθελα όλα αυτά να τα συμπυκνώσω σε ένα ‘’χάπι’’ με μορφή ταινίας, προκειμένου να αλλάξει οπτική γωνία ο κόσμος επάνω στο θέμα», σημείωσε σχετικά ο σκηνοθέτης.
Οι ταινίες εντάσσονται σε ενότητες που χρηματοδοτούνται, μεταξύ άλλων δράσεων του 15ου ΦΝΘ, από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013.
