Συνέντευξη Τύπου Ελλήνων σκηνοθετών διαγωνιστικού προγράμματος
Συνέντευξη Τύπου παρέθεσαν το Σάββατο 20 Μαρτίου οι Αννέτα παπαθανασίου, Ηλίας Γιαννακάκης, Γκαίη Αγγελή, Εύα Στεφανή, Μαριάννα Οικονόμαυ, Πόλα Μπούσιου, Σελανα Βροντή, Γιάννης Σολδάτος αναφορικά με τις ταινίες τους που συμμετέχουν στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 6ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης -Εικόνες του 21ου αιώνα.
Αννέτα Παπαθανασίου: Θα βγάλω φτερά
Ο τίτλος της ταινίας της Αννέτας Παπαθανασίου προέρχεται από μια φράση που είπε ο πρωταγωνιστής της ταινίας Γιάννη Κουφάλης και περιγράφει τη ζωή κάποιων κινητικά αναπήρων ανθρώπων και την καθημερινότητα της ζωής τους. Με τον κύριο χαρακτήρα αναφέρει ότι είχε γνωριστεί νωρίτερα όταν για τις ανάγκες ενός ρόλου είχε χρειαστεί τη συμβουλή ενός ανθρώπου που κινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Από τότε ξεκίνησε και η προσωπική τους φιλία. Γνωρίζοντας όλη την παρέα απόφάσισε να κάνει τη συγκεκριμένη ταινία και να δείξει αυτήν την αγάπη για τη ζωή που δείχνουν οι ανθρωποι αυτοί. «Πριν γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους ένιωθα φόβο απέναντι στην αναπηρία. Γνωρίζοντάς τους μου έφυγε ο φόβος αυτός. Η ταινία δεν έχει το στοιχείο της μιζέριας γιατί και οι ήρωες δεν το έχουν. Ανακάλυψα ότι εμείς περισσότερο νιώθουμε το συναίσθημα αυτό απέναντί τους. Φυσικά και έχουν προβλήματα αλλά προτιμούν να τα προσπερνάνε και να μην τους παίρνει από κάτω». Τέλος ανέφερε ότι έβαλε τον πρωταγωνιστή να γυρίσει ο ίδιος μια ταινία μέσα στην ταινία προκειμένου να δείξει ακριβώς και τη δική τους άποψη για την κατάστασή τους.
Ηλίας Γιαννακάκης: Γιάννης Κούρος – Αενάως Κινούμενος
Μια ταινία για τον υπερμαραθωνοδρόμο Γιάννη Κούρο, κορυφαίο στον κόσμο στο είδος του που κατέχει 152 παγκόσμια ρεκόρ, σκηνοθέτησε ο Ηλίας Γιαννακάκης. Αναφερόμενος στην περίπτωση του αθλητή μίλησε για το κατά πόσο ο πρωταθλητισμός και η εξάντληση είναι φυσιολογικά ή ξεπερνούν τα όρια του πραγματικού αθλητισμού. Τόνισε το πόσο διαφορετική και ιδιαίτερη περίπτωση αθλητή είναι ο Γιάννης Κούρος και ταυτόχρονα πόσο αυθεντικός για να συμπληρώσει ότι ο ίδιος θεωρεί ότι έχει μια αποστολή να εκπληρώσει και ότι το κάνει όλο αυτό μόνος του, χωρίς καμιά βοήθεια. Τέλος ο δημιουργός είπε πως, αν και πολλοί θεώρησαν ίσως εθνικιστική τη λατρεία του Κούρου για την Ελλάδα, σε περίπτωση που αφαιρούσε τη διάσταση αυτή θα αφαιρούσε ένα μέρος της αλήθειας αυτού του ανθρώπου.
Γκαίη Αγγελή: Γεράσιμος Στέρης Τη ζωή και το έργο ενός μεγάλου καλλιτέχνη της γενιάς του ’30 πραγματεύεται η ταινία της κ. Αγγελή. Σύμφωνα με την ίδια πρόκειται για μια doc-fiction-opera ταινία που έπρεπε να γίνει με αυτόν τον τρόπο γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ήταν ένα ντοκιμαντέρ για έναν πεθαμένο ζωγράφο, αλλά ένα ρεπορτάζ. Τόνισε πως πρόκειται για μια τολμηρή ταινία και πως τον έμαθε πάρα πολύ καλά κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της. Αναφέρθηκε επίσης στη συμβολή του Θύμιου Παπαδόπουλου που έγραψε τη μουσική. Επεσήμανε τέλος ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν να μείνει πιστή η ταινία στη ζωή του και το μεγαλύτερο μπράβο σε αυτό το βαθμό το πήρε από την ίδια τη χήρα του ζωγράφου.
Εύα Στεφανή: Το Κουτί
Αναφερόμενη στο πώς ξεκίνησε η ταινία, η σκηνοθέτιδα είπε ότι στην προσπάθειά της να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για ένα γηροκομείο γνώρισε τη γιαγιά Μαρίκα Αμπατζίδου και αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία αποκλειστικά γι’ αυτήν. Έτσι προέκυψε το Κουτί, ένα φιλμ για έναν μοναχικό άνθρωπο που βλέπει τηλεόραση. Δήλωσε ότι δεν την καθοδήγησε καθόλου και ότι κάθε φορά που προσπάθησε να κάνει κάτι τέτοιο σε μια ταινία ντοκιμαντέρ, απέτυχε παταγωδώς.
Μαριάννα Οικονόμου: Η πίστη είναι ροκ
Η ταινία αναφέρεται στη μοναστική ζωή και τις παράλληλες δραστηριότητες των λεγόμενων Παπαροκάδων που έχουν απασχολήσει πολλές φορές και έχουν ταράξει τα νερά της μουσικής αλλά και της κοινωνίας γενικότερα. Αν και δεν ασχολείται καθόλου με θέματα της εκκλησίας, η Μαριάννα Οικονόμου δήλωσε πως αποφάσισε να κάνει αυτήν την ταινία αρχικά από περιέργεια. Όταν στη συνέχεια επικοινώνησε μαζί με τους Παπαροκάδες ένιωσε έκπληξη με την άμεση απάντησή τους και τη διάθεσή τους να δείξουν το πώς ζούνε και τι πιστεύουν. Ετσι η ταινία δημιουργήθηκε για να εξερευνήσει το πώς συνδυάζεται η αγάπη αυτών των νέων ανθρώπων για τη μουσική με τη μοναστική ζωή τους.
Πόλα Μπούσιου: Soliloquies
Ως ένα αυτοβιογραφικό ταξίδι που αποκωδικοποιείται μέσα από τις πολλές απρόσωπες γυναίκες που βρίσκονται καθ’ οδόν και τα κέιμενά τους χαρακτηρίζεται η ταινία της σκηνοθέτιδας. Το φιλμ κατά την ίδια μελετάει τα όρια μοναχικότητας και μοναξιάς και είπε πως έχει μέσα της και κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία. Είπε επίσης πως θεωρεί συγγενικές με την ταινία της τις ταινίες της Σελάνας Βροντή και της Εύας Στεφανή και είναι πολύ καλό που και οι τρεις προβάλλονται σε κοινό πρόγραμμα.
Σελάνα Βροντή: Εγώ, Εγώ Εσύ Αχ Αυτοί
Το ρέιβ κίνημα και το πώς αυτό επηρέασε την αθηναϊκή νύχτα τη δεκαετία του ’90 είναι το θέμα της ταινίας της Σελάνας Βροντή. Όπως λέει η ίδια, η ταινία έχει να κάνει με την αναζήτηση της ταυτότητας και της μοναξιάς είτε αυτή έχει να κάνει με ταξίδι είτε όχι. Κατά τη διάρκεια του μοντάζ έβλεπε τον ίδιο της τον εαυτό σαν ηρωίδα της ταινίας. Ανέφερε επίσης ότι δεν μπορεί κανείς να απορίψει το παρελθόν του άσχετα από το αν αλλάζει μεγαλώνοντας. Τέλος για το κλείσιμο της ταινίας δήλωσε ότι δεν κρύβει συντηρητισμό αλλά αντίθετα έναν αυτοσαρκασμό και μια ειρωνία.
Γιάννης Σολδάτος: Ένας άνθρωπος παντός καιρού
Μια ταινία για το Θανάση Βέγγο, μετά από το βιβλίο που έγραψε ο ίδιος αποτελεί αυτή η ταινία του συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιάννη Σολδάτου. Για τη δυσκολία περάσματος από τη συγγραφή στη σκηνοθεσία είπε ότι επιθυμία του να κάνει τη συγγεκριμένη ταινία συνέδραμε να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Ο ίδιος ο Βέγγος στην αρχή διαφωνούσε, αλλά τελικα η ταινία έγινε με τη συγγατάθεσή του. Πιστεύει ότι είναι αποκαλυπτική για τον πραγματικό Θανάση Βέγγο και ανέφερε το σχόλιο του Αγγελόπουλου βλέποντας την ταινία, ο οποίος είπε: «Τώρα γνώρισα το Βέγγο».
