Pieces of April
Ωρες προβολών: 19.00, 21.00
Σκηνοθεσία: Πίτερ Χέτζες Πρωταγωνιστούν:Κέιτι Χολμς, Πατρίσια Κλάρκσον, Ντέρεκ Λιούκ, ¶λισον Φιλ, Σον Χέιζ, Όλιβερ Πλατ Παραγωγοί: Τζον Λάιονς, Γκάρι Γουίνικ, Αλέξις Αλεξανιάν Συμπαραγωγοί: Λούσι Μπάρζαν, Λουσίλ Μασόν Σμιθ Executive Producers: Τζόναθαν Ζέρινγκ, Κάρολαϊν Κάπλαν, Τζον Σλος Διεύθυνση Φωτογραφίας: Τάμι Ράικερ Μοντάζ: Μαρκ Λιβόλσι Σκηνικά: Ρικ Μπάτλερ Κοστούμια: Λόρα Μπάουερ Μουσική: Στέφιν Μέριτ
Η Έιπριλ Μπερνς (Κέιτι Χολμς) δεν είχε ποτέ καλή σχέση με τη μητέρα της, Τζόι (Πατρίσια Κλάρκσον), αλλά σ’ ένα ξέσπασμα θετικότητας προσφέρεται να φιλοξενήσει την οικογένειά της για το Δείπνο των Ευχαριστιών στο νεοϋορκέζικο διαμέρισμα που μοιράζεται με το φίλο της, Μπόμπι (Ντέρεκ Λιούκ). Σα να μην έφτανε η πίεση της προετοιμασίας για το εορταστικό τσιμπούσι, ανακαλύπτει ότι ο φούρνος της έχει χαλάσει κι αναγκάζεται να ψάξει στην πολυκατοικία της για έναν που να δουλεύει, εκλιπαρώντας τους εκλεκτικούς γείτονές της. Εν τω μεταξύ, η οικογένεια Μπερνς, ταξιδεύοντας στον αυτοκινητόδρομο με προορισμό τη Νέα Υόρκη, αφηγείται τις αποτυχίες της Έιπριλ.
Ο πατέρας της Έιπριλ, Τζιμ (Όλιβερ Πλατ), είναι αποφασισμένος να περάσει όμορφα, αλλά η Τζόι επιμένει να υπονομεύσει το σχέδιο. Ενώ η υποδειγματική κόρη Μπεθ (¶λισον Φιλ) θυμίζει σε όλους τα ελαττώματα της αδελφής της και η Γιαγιά Ντότι (¶λις Ντράμοντ) δυσκολεύεται να θυμηθεί το όνομα οποιουδήποτε, ο μικρός γιος Τίμι (Τζον Γκάλαχερ Τζούνιορ) προφυλάσσεται από τις συναισθηματικές βολές, φωτογραφίζοντας την κάθε στιγμή αμηχανίας.
Το Pieces of April αποτελεί μια κωμική και καυστική ματιά στη διάρκεια μιας ημέρας στη ζωή μιας οικογένειας που προσπαθεί να δημιουργήσει νέες αναμνήσεις και να συμφιλιωθεί με τις παλαιότερες. Για την ταινία Για καιρό αναζητούσα μια ιστορία που θα ενέπλεκε ανθρώπους διαφορετικών φυλών και ηλικιών με τρόπο πειστικό. Ήταν ίσως αδυναμία της φαντασίας μου, αλλά τα «Jury Duty» και «Stuck in an Εlevator» ήταν οι καλύτερες προτάσεις που μπόρεσα να σκεφτώ.
Έπειτα άκουσα για κάποιους ανθρώπους στη Νέα Υόρκη που ξεκίνησαν να μαγειρέψουν τη γαλοπούλα για το Δείπνο των Ευχαριστιών κι ανακάλυψαν ότι ο φούρνος τους δε δούλευε. Έτσι αναγκάστηκαν να πάρουν βόλτα τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας τους και να ζητούν από αγνώστους να χρησιμοποιήσουν το φούρνο τους για να μαγειρέψουν. Αυτό μου φάνηκε καλό εφαλτήριο. Μίλησα σε μια φίλη για το εύρημα του χαλασμένου φούρνου και μου είπε «κάνει μόνο για σκετσάκι».
Κι έτσι το ξέχασα, ή έτσι νόμιζα. Το Δεκέμβριο του 1998 μου τηλεφώνησε η μητέρα μου από την ¶ιοβα. Είχε άσχημα νέα. Είχαν διαγνώσει ότι έπασχε από καρκίνο. Τους δεκαπέντε μήνες που ακολούθησαν, ενώ εκείνη έκανε ακτινοβολία και χημειοθεραπεία, τ’ αδέλφια μου κι εγώ πηγαινοερχόμαστε συνέχεια για να τη φροντίζουμε. Όλο εκείνο το διάστημα με πίεζε να συνεχίσω να γράφω, αλλά δυσκολευόμουν. Μια μέρα στο γραφείο μου στο Μπρούκλιν, άνοιγα αρχεία στον υπολογιστή μου και συνάντησα τις σημειώσεις που είχα κρατήσει ένα χρόνο νωρίτερα για την κοπέλα με το χαλασμένο φούρνο. Στις σημειώσεις μου, είχα δώσει στην κοπέλα το όνομα του Απρίλη, του κυκλοθυμικού, απρόβλεπτου μήνα. Ετοίμαζε το Δείπνο των Ευχαριστιών για την οικογένειά της. Τη μεγαλύτερη έκπληξη μου προκάλεσε ο λόγος: Προσπαθούσε ν’ απαλύνει τη σχέση αποξένωσης με τη μητέρα της, που έπασχε από καρκίνο. Δεν είμαι η Έιπριλ και ο χαρακτήρας της μητέρας είναι σχεδόν αντίθετος με της δικής μου μητέρας, που ήταν ζεστή και στοργική.
Όμως όλες τις ιστορίες τις καρυκεύει η ζωή κι αυτή εδώ δε διαφέρει. Το μοναδικό πράγμα που αισθάνεσαι όταν πεθαίνει κάποιος που αγαπάς και που δεν μπορείς να το σταματήσεις είναι το σταθερό πέρασμα του χρόνου. Ήθελα να κάνω μια ταινία για το πώς ο χρόνος λιγοστεύει και το πώς λέμε – χωρίς λέξεις – ευχαριστώ και σ’ αγαπώ κι αντίο.
