ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ 11 – 17 Μαρτίου 2005
- Η δική μας μουσική (Notre musique), Ωρες προβολών: 19.00, 21.00
- Ο δρόμος για το Κοκτεμπέλ, Ωρα προβολής: 23.00
Η δική μας μουσική
Σκηνοθεσία – Σενάριο - Μοντάζ Ζαν-Λικ Γκοντάρ Παραγωγή Αλέν Σαρντ, Ρουθ Γουάλντμπεργκερ Φωτογραφία Τζούλιεν Χιρς Καλλιτεχνική Διεύθυνση Αν – Μαρί Μιέβιγ Cast Σάρα Αντλερ,Ναντ Ντιε,Ρόνι Κρέιμερ, Ζαν-Κριστόφ Μπουβέ, Ζωρζ Αγκιγιάρ, Λετίσια Γκουριέρες
Βραβείο FIPRESCI Καλύτερης Ταινίας της Χρονιάς - Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν, Υποψήφια για βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας (Σάρα Αντλερ), σεναρίου (Ζαν-Λικ Γκοντάρ) στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου
Μια ταινία σε τρία μέρη, τρία «βασίλεια» της ανθρώπινης εξέλιξης. Κόλαση. Εικόνες πολέμου, χωρίς ιστορική σειρά. Αεροπλάνα, τανκς, πολεμικά πλοία, εκρήξεις, πυροβολισμοί, εκτελέσεις, πρόσφυγες, κατεστραμμένη γη, λεηλατημένα χωριά. Εικόνες βουβές, τέσσερις φράσεις, τέσσερις μελωδίες στο πιάνο. Καθαρτήριο. Το σύγχρονο μαρτυρικό Σαράγεβο φιλοξενεί την Ευρωπαϊκή Συνάντηση Λογοτεχνίας. Συζητήσεις για την ανάγκη της ποίησης, της ύπαρξης και των δύο πλευρών μιας αντιπαράθεσης – μια συνδιαλλαγή πραγματικών και πλασματικών χαρακτήρων. Η γέφυρα του Μόσταρ που ανασκευάζεται συμβολίζει το πέρασμα από την ενοχή στη συγχώρεση. Παράδεισος. Μια νέα γυναίκα που έχει θυσιαστεί, βρίσκει τη γαλήνη δίπλα στο νερό, σε μια μικρή παραλία που φυλάσσεται από αμερικανούς πεζοναύτες... Η βία έχει κόψει τη γραμμή της ζωής. Ο επιζών δεν είναι απλώς ένας διαφορετικός άνθρωπος. Είναι ένας άλλος...
Η σπουδαιότερη υπογραφή του γαλλικού κινηματογράφου, έχει, χρόνια τώρα, υπερβεί την ανατροπή της nouvelle vague και συνεχίζει να εκπλήσσει με τη νεότητα του πνεύματός του. Ο Γκοντάρ, λίγο μετά το Η Ελεγεία του Έρωτα, συμμετέχει επίσημα, εκτός συναγωνισμού, στο Φεστιβάλ Κανών 2004 και παρουσιάζει μια λυρική αισθητική σύνθεση με ορμή, πάθος και σοφία – μια ιστορία για την αιώνια περιστροφή της καταστροφής και της αναγέννησης: «Οι άνεμοι θ’ αφηγηθούν την αρχή και το τέλος μας αλλά ματώνουμε, σήμερα, για το παρόν μας!»
«Πήγα τρεις φορές στο Σεράγεβο, έδωσα κάποιες διαλέξεις, ως προσκεκλημένος του Φρανσίς Μπουέμπ. Χωρίς το Κέντρο Αντρέ-Μαλρό το οποίο εκείνος ίδρυσε στη διάρκεια της πολιορκίας και συνέχισε να συντηρεί έκτοτε, η ταινία δε θα είχε γίνει ποτέ. Το γεγονός ότι έγινε υπό την αιγίδα του ονόματος του Μαλρό, τον οποίο, ως γνωστό, θαυμάζω τρυφερά, είναι ένα επιπλέον σημάδι... Όταν ο Φρανσίς Μπουέμπ με φώναξε για τις Λογοτεχνικές Συναντήσεις, μίλησα στους φοιτητές της Ακαδημίας Εικαστικών και Οπτικοακουστικών Τεχνών. Στην ταινία, εμφανίζομαι όπως και οι άλλοι, ο Γκοϊτιζόλο, ο Ντάργουιτς...
Η σκηνή όπου εμφανίζομαι ήταν δύσκολο να γυριστεί, ήθελα να είναι ισάξια με των υπολοίπων. Παρόλ’αυτά, σ’ αυτήν την ταινία, είμαι ταυτόχρονα υπαρκτό πρόσωπο και κινηματογραφικός χαρακτήρας, ανάμεσα στα πρόσωπα (τους συγγραφείς των Συναντήσεων) και τους χαρακτήρες της ταινίας μου. Μεταξύ των προσώπων, κάποιοι βρίσκονται εκεί κατόπιν δικής μου παράκλησης, όπως ο Ζαν-Πολ Κιρνιέ, εξαιτίας ενός κειμένου του στο περιοδικό Lignes που μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον. Ο Γκοϊτιζόλο είχε επισκεφθεί το Σεράγεβο στην πολιορκία, έγραψε ένα όμορφο βιβλίο, το «Κράτος σε Πολιορκία», ο φίλος μου Ελία Σανμπάρ με συνέστησε στον Ντάργουιτς, ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων το δοκίμιο «Η Παλαιστίνη ως Μεταφορά», στο οποίο αναφέρομαι. Το κείμενο των Ινδιάνων επίσης είναι απόσπασμα ενός ποιήματος του Ντάργουιτς. Η ιδέα για τους Ινδιάνους ανήκει στον ΕΛία Σανμπάρ, ο οποίος μια μέρα βρέθηκε στο Στρασβούργο, προσκεκλημένος μαζί με άλλους εκπατρισμένους, Ιθαγενείς Αμερικανούς, όπως αποκαλούνται σήμερα, κι αισθάνθηκε οικειότητα μαζί τους. Ο πραγματικός αντίποδας των Παλαιστινίων, είναι, ασφαλώς, λιγότερο το Ισραήλ και περισσότερο οι Ινδιάνοι.»
Ζαν Λικ Γκοντάρ
Ο δρόμος για το Κοκτεμπέλ
Σκηνοθεσία: Μπόρις Κλέμπνικοφ, Αλεξέι Ποπογκρέμπσκι Σενάριο: Μπόρις Κλέμπνικοφ, Αλεξέι Ποπογκρέμπσκι Παραγωγή: Ρομάν Μπορίσεβιτς Ηθοποιοί: Ιγκόρ Ξερβένιξ, Αλεξάντερ Ίλιν, Βλαντίμιρ Κουτσερένκο Μοντάζ: Ιβάν Λέμπεντεφ Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σαντόρ Μπερκέσι Καλλιτεχνική Διεϋθυνση: Γκενάντιι Πόποφ Μουσική: Τσικ Κορία Διανομή: Rosebud
Όταν πεθαίνει η γυναίκα του και χάνει τη δουλειά του, ένας μηχανικός αεροδυναμικής ξεκινάει από τη Μόσχα με τον εντεκάχρονο γιο του για να πάει στο σπίτι της αδελφής του στο Κοκτεμπέλ στην Μαύρη Θάλασσα. Χωρίς λεφτά ή μεταφορικό μέσο, πατέρας και γιος περιδιαβαίνουν σε τεράστιες εκτάσεις και μεθυστικά τοπία αφημένοι στη μοίρα και το τυχαίο. Ο πατέρας περπατά υπομονετικά, σταματώντας εδώ κι εκεί κάνοντας περιστασιακές δουλειές για να μαζέψει λίγα χρήματα, ενώ ο γιος του ανυπόμονα ονειρεύεται τη στιγμή της άφιξης στο παραθαλάσσιο θέρετρό για να δει ανεμόπτερα να πετούν στον ουρανό.
Για τον πατέρα, το ταξίδι είναι μία προσπάθεια αποκατάστασης του χαμένου του αυτοσεβασμού, να κολλήσει και πάλι τα σπασμένα κομματάκια της πληγωμένης ζωής του και να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη του γιου του. Για το αγόρι, η μυθική παραθαλάσσια πόλη αποτελεί προορισμό-κλειδί για μία νέα ζωή αλλά και χειραφέτηση. Οι δύο άντρες αντιμετωπίζουν πολλά εμπόδια αλλά η τελευταία συνάντηση είναι με μία όμορφη νεαρή γιατρό που φροντίζει τις πληγές του πατέρα.
Η μοναχική γυναίκα δεν έχει σύντροφο κι έτσι οι δύο τους σιγά σιγά ερωτεύονται. Ο γιος όμως βλέπει την παρουσία της σαν παράνομη εισβολή στη μοναδική σχέση αγάπης που υπάρχει στη ζωή του και γι' αυτό αποφασίζει να ολοκληρώσει το ταξίδι μόνος του... Η σχέση ανάμεσα σε πατέρα και γιο εκφράζεται με ειλικρίνεια μέσα από διαφωτιστικές λεπτομέρειες. Μια απλή ιστορία γίνεται μία κομψή σύνθεση με φωτογραφία γεμάτη λυρισμό, ονειρικά πλάνα και τρυφερή ματιά προς την ομορφιά της φύσης, θυμίζοντας την σκηνοθεσία του Τέρενς Μάλικ.
