ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ – ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Συνέντευξη Τύπου παρέθεσαν, την Κυριακή 3 Απριλίου 2005, οι Έλληνες δημιουργοί ¶γγελος Σπάρταλης («Ευχές»), Βασίλης Μαζωμένος («Ο Τρόμος της Ύλης») και Γιάννης Φραγκουλάκης («Καβοντορίτης») αναφορικά με τις ταινίες τους, οι οποίες προβάλλονται στο πλαίσιο του 7ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα, στο τμήμα Δραματοποιημένα Ντοκιμαντέρ. Στη συνέντευξη παρών ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, κ. Δημήτρης Εϊπίδης, και εκπρόσωποι του Σωματείου Σκηνοθετών και Παραγωγών Κινηματογράφου καθώς και του Σωματείου Παραγωγών Τηλεόρασης.
¶γγελος Σπάρταλης: Ευχές
Η ταινία του ¶γγελου Σπάρταλη είναι βασισμένη στην πραγματική ιστορία του Μανόλη, ενός εξάχρονου παιδιού με γενετική ασθένεια, και στην τελευταία σειρά έργων ζωγραφικής του δημιουργού υπό τον ομώνυμο τίτλο («Ευχές»). Είναι χωρισμένη σε δύο απολύτως διακριτά μέρη, το Φανταστικό και το Πραγματικό και πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που έχει γυριστεί όπως θα το σχεδίαζε ένας ζωγράφος. «Το Φεστιβάλ Ecofilm ήταν η αιτία που πρώτη αφορά ασχολήθηκα πέρσι με τον κινηματογράφο και υπήρξε η αφορμή για να βρίσκομαι σήμερα εδώ», επισήμανε ο ίδιος και μιλώντας για την ταινία του, ο δημιουργός ανέφερε ότι ένα μικρό κομμάτι της βασίζεται σ’ ένα ποίημα του Σαχτούρη.
Βασίλης Μαζωμένος: Ο Τρόμος της Ύλης
Η ταινία του Βασίλη Μαζωμένου θεματικό άξονα έχει τις αντιθέσεις και τα παράδοξα της ανθρώπινης ύπαρξης. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο ίδιος, «Όλη η φιλμογραφία μου κινείται γύρω απ’ αυτά τα θέματα, και γενικότερα, εγώ κινούμαι στον χώρο, που αντιμετωπίζεται δυσφημιστικά, ‘ποιητικός κινηματογράφος’». Μιλώντας για την ταινία του, ο δημιουργός εξήγησε ότι Ο Τρόμος της Ύλης είναι η αρχή μιας προσπάθειας που κατέληξε και σε μια δεύτερη εκδοχή, σε μια ταινία μυθοπλασίας, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου τον Νοέμβριο, Λόγοι και Αμαρτήματα, στην πραγματικότητα, όμως, είναι δυο διαφορετικές ταινίες. «’Ο τρόμος της Ύλης’ είναι μια ποιητική σπουδή, ένα σχόλιο, πάνω στις επιπτώσεις του υλικού κόσμου σε τρεις μορφές, έναν ποιητή, μαύρους λαθρομετανάστες, κι έναν γιάπη, όλοι θύματα της πραγματικότητας αυτής», είπε χαρακτηριστικά ο ίδιος και συνέχισε:
«Κινηματογραφώ μ’ έναν δοκιμιακό, ποιητικό τρόπο τη σχέση των μαύρων μεταναστών, οι οποίοι αναπαριστούν το Θείο Δράμα – αγγίζοντας εδώ τα όρια του βέβηλου – την ώρα που ο γιάπης μέσα σ’ ένα spa απολαμβάνει τα αγαθά του υλικού κόσμου. Ταυτόχρονα ο ποιητής γεννάει όλες αυτές τις εικόνες που βλέπουμε νοσώντας σ’ ένα άσυλο». Ο δημιουργός κατέληξε λέγοντας ότι σαφέστατα η ταινία του κινείται στα όρια της μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ, επισημαίνοντας ότι ο ίδιος κινείται πάντοτε σ’ αυτήν την κατεύθυνση.
Γιάννης Φραγκουλάκης: Καβοντορίτης
Η ταινία αποτελεί μια προσπάθεια προσέγγισης των ανθρώπων που ζουν στα λησμονημένα χωριά του Καφηρέα (Καβοντόρο) και της καθημερινότητάς τους. Ο Καβοντορίτης ή Καβοντορίτικος είναι ένα παρδοσιακό μουσικό κομμάτι της περιοχής, στα βήματα και τους ήχους του οποίου επιχειρείται η κινηματογραφική προσέγγιση: «Η ταινία ήταν μια απόπειρα να πλησιάσω κάποιους ανθρώπους που γνώρισα τυχαία στο Καβοντόρο και να περάσει αυτή η γνωριμία μέσα από την κινηματογράφηση», εξήγησε ο ίδιος. Μιλώντας για την ταινία του εξέφρασε την έκπληξή του για την ένταξή της στην ενότητα «Δραματοποιημένο Ντοκιμαντέρ – Δοκίμιο», επισημαίνοντας ότι το γεγονός πως πράγματι εμφανίζονται δυο ηθοποιοί στη θέση δύο κατοίκων της περιοχής αλλά δεν αρκεί για να την καταστήσει δράμα:
«Υπήρξε μάλιστα κι ένα στοίχημα που κερδήθηκε μέσα απ’ την ταινία», ανέφερε. «Οι ηθοποιοί ξεκίνησαν ως τέτοιοι για να ‘λιώσουν’ σιγά-σιγά μέσα στην παρέα των ντόπιων». Κλείνοντας τόνισε την ανάγκη για διοργανώσεις όπως το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ καθώς και την ανάγκη να αντιμετωπίζονται με σεβασμό οι Σκηνοθέτες και όχι ως άτομα που απλώς θα στελεχώσουν θεσμούς: «Πιστεύω ότι οι ταινίες έχουν καταλήξει να γίνονται για να συντηρούνται θεσμοί και ότι δεν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για τον κινηματογράφο».
